Home (1D Fanfic)

Hoofdstuk 11: Tic

Pov Niall

Als ik wakker word ligt Liam naar het plafond te staren. "He, hoe voel je je?" Vraag ik. Liam haalt alleen zijn schouders op. Dan ga ik rechtop zitten, om hem goed te kunnen zien. Hij ziet er niet echt goed uit. Ook niet heel slecht. "Beter dan vannacht?" Vraag ik. Liam knikt. Dat is mooi. "Vandaag gaan we gewoon chillen, oké?" Zeg ik. Even onze hoofden leegmaken.

Ineens grinnikt Liam, dus ik kijk hem verbaast aan. "Toen ik vannacht naar buiten ging, dacht ik echt dat ik een kind weg zag rennen. Echt helemaal gestoord natuurlijk." Zegt hij. Daardoor moet ik wel even lachen. Het zou natuurlijk wel een aap geweest zijn. "Zullen we gaan ontbijten?" Stel ik voor. Liam knikt.

Iedereen zit een beetje... Ja, hoe moet ik het zeggen... Neergeslagen. Iedereen zit een beetje neergeslagen aan de tafel. "Hoe gaat het met iedereen?" Vraag ik voorzichtig. Iedereen haalt zijn schouders op. Als eerste begint Harry met praten: "Eigenlijk wel oké. Het voelt als een hele opluchting dat ik jullie alles verteld heb. En ik ben heel bij dat jullie mij accepteren." We knikken allemaal hevig. Natuurlijk accepteren wij Harry. Dan zegt Louis: "Eigenlijk voel ik me ook wel beter. Ik heb nu even niet meer het gevoel dat ik constant mezelf moet verbeteren. Er komt een beetje rust terug. Vannacht heb ik een keer heel goed geslapen, omdat ik niet hoefde te denken aan songteksten en stemoefeningen." Gelukkig maar. Waarom zou Louis toch denken dat hij niet goed genoeg is. Nou ja... Waarom zou management hem steeds zeggen dat hij niet goed genoeg is. Hij is super goed!

Dan verteld Zayn: "Met mij gaat het ook wel goed. Het is fijn om even hier met z'n alle te zijn en te kunnen ontspannen. Daardoor heb ik al een tijdje geen paniekaanval meer gehad. Het voelt ook fijn dat jullie nu weten dat ik paniekaanvallen heb en jullie mij daarbij kunnen en willen helpen." Straks ga ik even mijn therapeut bellen, om een afspraak te maken voor Zayn en Liam. Liam weet nog niet dat ik ook voor hem een afspraak ga maken, maar hij heeft het wel nodig.

"Uhm... Ja... Ik voel me eigenlijk helemaal klote. Ik snak echt naar een biertje en pillen. Dat is heel slecht en dat snap ik natuurlijk ook wel. Daarom weet ik dat ik hier even doorheen moet. Mijn gedachtes zijn heel negatief. En ook wel een beetje... Uhm... Een beetje..." Mompelt Liam. "Suïcidaal?" Vraag ik voorzichtig. Liam kijkt mij geschrokken aan, maar knikt dan wel. Een traan rolt over zijn wang. Waarom hebben we nooit gemerkt dat het zo slecht met hem gaat. Daardoor voel ik me echt een slechte vriend. Liam laat zijn hoofd hangen en zegt: "Ik denk ook constant dat jullie een hekel aan mij hebben. Management heeft heel veel druk en verantwoordelijkheid op mij gelegd. Daardoor heb ik vaak lopen zeiken tegen jullie. Ik ben vaak streng geweest en werd boos om jullie grapjes en dat soort dingen. Constant hield ik het hand boven het hoofd van management en deed alles wat ze van mij vroegen. Het leek misschien alsof ik hun kant koos, maar dat deed ik gewoon uit angst." Dat begrijp ik maar al te goed. Management was gewoon heel slecht.

Gelukkig denkt iedereen er zo over. Louis geeft Liam meteen een knuffel en zegt: "Sorry dat ik het je af en toe zo moeilijk gemaakt heb. Ik wist niet dat management zoveel druk op je uitoefende. En natuurlijk hebben wij geen hekel aan je. Je bent onze familie. Soms maken we ruzie, maar we blijven altijd van je houden. Als ik had geweten dat management het jou zo moeilijk maakte had ik er echt iets tegen gedaan." Liam zucht opgelucht.

Daar al deze spanning en emoties voel ik een tic opkomen. Ik probeer het tegen te houden, maar dat voelt echt verschrikkelijk. Het voelt alsof je moet niezen en je dat moet tegen houden. Uiteindelijk wint de tic het toch van mij. Ik begin in mijn vingers te knippen. Altijd eerst rechts. Één... twee... drie... vier... Iedereen kijkt mij verbaast aan, dus ik stop en ga op mijn handen zitten. "Is dat één van je tics?" Vraagt Zayn. Ik knik. De paniek binnenin begint al te borrelen. Ik moet altijd mijn tics af maken. "Waarom stop je dan? Je hebt zelf verteld dat je dan meestal een paniekaanval krijgt." Vraagt Zayn. Ik haal mijn schouders op. Ondertussen ben ik er zo aan gewend geraakt dat ik geen tics mag uitvoeren. "Gewoon doen, Nialler. Voor ons hoef je je niet te schamen." Zegt Louis dan.

Een beetje onzeker haal ik mijn handen onder mijn benen vandaan. Meteen begin ik weer in mijn vingers te knippen. Eerst rechts weer. Na vijf keer, begin ik links. Als ik ook dat vijf keer gedaan heb, begin ik met mijn voet te tikken. Beide kanten tien keer. "Sorry. Meestal is het niet zo erg, maar emoties en spanning roept tics op." Zeg ik beschaamd. Zayn schudt hevig zijn hoofd en zegt: "Nee, je hoeft helemaal geen sorry te zeggen. Jouw tics zijn een deel van jou en die zorgen ervoor dat je je paniek onder controle krijgt. Dat is helemaal oké." Nu ben ik degene die opgelucht zucht.

Nadat we een paar uur gezwommen hebben en op het strand hebben gelegen, zitten we nu aan het avondeten. "Volgens mij is er weer eten gestolen, maar ik weet het niet zeker. Misschien moeten we beter letten op wat we buiten laten liggen." Zegt Liam. We knikken allemaal instemmend. Wel grappig eigenlijk. Apen die ons eten stelen. "Weer eens wat anders als fans die je ondergoed stelen. Toch, Payno?" Zeg ik. Daar moeten we allemaal om lachen. "He... Ik heb mijn therapeut gesproken. Als we terug komen hebben jullie op woensdag om één en om twee uur een afspraak." Zeg ik dan serieus. Iedereen kijkt mij verbaast aan. "Jullie?" Vraagt Liam. Ik knik en antwoord: "Ik heb voor jou ook een afspraak gemaakt. Ik maak me zorgen om jouw depressieve en suïcidale gedachtes." Liam knikt begrijpend. Verder zegt hij er niets over. "Echt stom dat we dit nooit eerder met elkaar besproken hebben. Voortaan moeten we eerlijk tegen elkaar zijn. We moeten elkaar meer gaan vertrouwen." Zeg ik. Iedereen is het met mij eens en we spreken af elkaar onze problemen te vertellen. Hopelijk komen er vanaf nu betere tijden aan.