Home (1D Fanfic)

Hoofdstuk 36: Boomhut

Pov Harry

We zijn nu drie dagen thuis. Toch voelt het allemaal raar. We zijn allemaal veranderd tijdens onze reis en we hebben ineens een klein meisje door het huis lopen. Zayn en Liam zijn gestart met therapie voor hun angst en depressie. Niall is verder gegaan met zijn therapie alleen nu niet om van zijn tics af te komen, maar om ze te leren accepteren. Het doet iedereen heel goed om over alles te kunnen praten. Louis en ik zijn ook beter aan het omgaan met onze relatie. We doen niet meer zoveel moeite om alles in het geheim te doen. Dat is een hele opluchting.

Met Rajah gaat het helaas nog niet zo goed als we gehoopt hadden. Ze heeft hele goede moment, maar ze heeft het toch ook heel moeilijk. Rajah is hier veel angstiger en stiller. Ik maak me best een beetje zorgen om haar. Iedereen vind dat ze tijd nodig heeft om te wennen, maar het duurt me te lang. Ik ga met haar praten.

Zoals bijna elke dag zit ze in de boom. Voorzichtig klim ik naar boven. Tot mijn verbazing zit er bijna bovenin de boom een soort boomhut. Daar klim ik op. "Heb jij dit gemaakt?" Vraag ik. Rajah glimlacht trots en knikt. "Hoe?!" Roep ik verbaast. Ze lacht en antwoord: "Met zooi uit de schuur. Jullie hadden veel hout. Ik mee naar boven nemen. Nu lekker zitten in de boom." Ik kan het nog steeds amper geloven. "Jij denkt dit is de eerste keer? Op eiland had ik zes boomhutten." Zegt ze dan. Ja eigenlijk had ik het wel kunnen verwachten.

Een tijdje blijven Rajah en ik kijken naar alles om ons heen. Ze weet heel veel soorten beestjes op te noemen. Inmiddels is ze op mijn schoot komen zitten. "He lieverd... Ik kwam eigenlijk naar boven om even met jou te praten." Zeg ik. Rajah kijkt mij bezorgd aan. "Je hoeft niet zo bang te kijken. Er is niets ergs." Stel ik haar gerust. "Ik maak me namelijk eigenlijk een beetje zorgen om jou. Jij bent veel stiller dan op het eiland. Jij bent soms ineens heel erg bang. Dus ik wilde even kletsen met jou over hoe dat komt."

Rajah blijft stil. Te stil en te lang ook. "Liefje als er iets mis is moet je wel praten met ons." Zeg ik meteen. Rajah zucht en verteld dan: "Ik veel zorgen maken om veel dingen. Daarom ben ik vaak stil. Soms ik ben bang dat ik terug moet naar Eiland. Helemaal alleen. Of jullie weggaan. Ik heel erg bang om weer alleen te zijn. Alleen was eng." Een traan rolt stilletjes over haar wang. Natuurlijk knuffel ik haar stevig. "Je gaat nooit meer alleen terug naar het eiland. We weten nog niet helemaal zeker of je voor altijd bij ons mag blijven wonen. Dat zeg ik heel eerlijk. De mevrouw die zorgt dat alle kinderen een veilig huis hebben, is aan het zoeken of er nog familie van jouw mama of papa hier wonen. Misschien dat jij dan bij die familie gaat wonen. Maar je zult nooit meer alleen zijn. Nooit!" Vertel ik haar.

Ze kijkt mij een beetje wantrouwig aan. Dat snap ik ook wel. "Luister lieve schat... Wij gaan er alle vijf voor zorgen dat jij nooit meer alleen bent. Nooit meer! Ook als je niet bij ons blijft wonen. Dan komen we heel vaak op bezoek. En dan kom je heel vaak logeren bij ons. We gaan je dan elke dag bellen. Er zijn dus twee dingen die kunnen gebeuren... Je gaat bij familie van jouw papa of mama wonen. Wat ook heel fijn is, want zij hebben jou dan al heel lang moeten missen. Dan zullen ze heel blij zijn om jou te zien. Of je blijft bij ons wonen. Dan ben je altijd met die vier gestoorde jongens en met mij." Zeg ik. Een glimlach komt terug op de mond van Rajah. "Jij bent ook gestoord hoor." Zegt ze dan. Dat ontken ik stellig en kietel haar dan.

Binnen no time is ze weer bovenop mij gesprongen. Ik knuffel haar weer en we lachen samen. "Ik doe soms nog schrikken van de nieuwe geluiden. Heel lang ik geen auto's gehoord. Of sirene. Soms ik ook schrikken van de wekker of tv of muziek. Op Eiland alleen geluiden van natuur. Hier geluiden heel erg anders." Zegt Rajah dan nog. Ik knik begrijpend. Dat lijkt mij inderdaad ook heel raar. Eigenlijk had ik hetzelfde op het eiland. Ik schrok me de eerste dagen kapot van de geluiden van de apen en de vogels en de zee. Het zijn hele andere geluiden. "Ik snap het. Dat is wel raar om ineens allemaal te horen. We zijn aan het proberen dat het een beetje stiller wordt in jouw kamer. Dan hoef je niet steeds zo te schrikken. Vind je dat fijn?" Vraag ik. Rajah knikt hevig. "Nu ik bij jullie ben ik de nacht slaap ik wel beter. Dan ik niet meer zo veel schrikken. Alleen Louis wel heel erg snurken." Zegt Rajah dan. Daar moeten we samen weer om lachen.

Het gaat op zich dus best goed met Rajah. Ze heeft inderdaad nog wat tijd nodig om te wennen. Wat ook wel logisch is. De jongens hadden gelijk dat ze meer tijd nodig heeft. Toch kan het nooit kwaad om met haar te praten. Op deze manier heb ik haar ook weer even gerust kunnen stellen. Er waren toch dingen waar ze zich zorgen om maakte. Daar hebben we even over kunnen praten en ze voelt zich meteen beter. "He! Zullen we hier wat kussen neerleggen en dekens. Dan heb jij je eigen warme en knusse plekje hier." Stel ik voor. Dat vind Rajah een goed idee, dus samen klimmen we uit de boom om opzoek te gaan naar spullen voor in haar hut. Misschien gaat ze zich ook wat meer thuis voelen als ze wat meer eigen plekjes heeft. Binnenkort is ook haar kamer af. Dan heeft ze echt helemaal haar eigen plek. En natuurlijk zorgen we ervoor dat haar kamer een beetje lijkt op het eiland, zodat ze zich veiliger voelt. De muren worden allemaal geluiddempend gemaakt, dan heeft ze veel meer rust. En dan moet alles toch echt wel goed komen. Daar heb ik vertrouwen in.