Home (1D Fanfic)

Hoofdstuk 37: Gesprek

Pov Louis

Vandaag is een spannende dag. We kregen gister namelijk ineens een belletje van de persoon van Jeugdzorg dat ze langs willen komen voor een gesprek. Eerst alleen een gesprek met ons vijf. Dan wil ze het hele huis zien en vooral de eventuele kamer van Rajah. Als laatste wil ze dan ook een gesprek met Rajah. Morgen belt ze ons dan terug. We hebben allemaal het vermoeden dat het gaat om de permanente plaatsing van Rajah bij ons. Maar we weten het natuurlijk niet zeker.

Als gekken zijn we het hele huis aan het opruimen. We zijn namelijk bezig geweest met de boomhut van Rajah. Onze hele woonkamer ligt dus vol met hout en spijkers en hamers en allemaal andere gekke dingen. Niet heel erg veilig voor een kind. De kamer van Rajah is ook helemaal nog niet af. Hopelijk snapt die vrouw dat wel.

Over tien minuten is die vrouw hier. "He Rajah. Er komt straks een mevrouw die wil eerst even met ons praten, daarna wil ze ook even met jou praten. Is dat goed?" Vraag ik. Rajah knikt instemmend. Meer hoeft ze nu even niet te weten. Anders gaat ze zich misschien alleen maar zorgen maken. "Mag ik naar kamer met hele grote tv?" Vraagt ze dan. Natuurlijk knikken we allemaal. De afgelopen dagen is ze daar wel vaker geweest. Dan kijkt ze wat filmpjes of speelt ze wat spelletjes. Tot onze verbazing was ze niet verleert hoe de tv werkt. Was eigenlijk best grappig.

"Moeten ons misschien netjes aankleden ofzo?" Vraagt Niall dan nerveus. Ik grinnik en antwoord: "Nee. Ze moet ons zien, zoals we dagelijks zijn." Iedereen is heel erg nerveus. Ik ook hoor, maar ik verberg het door grapjes te maken en te lachen. Zoals altijd. Liam staat voor het raam naar alle auto's die voorbij rijden te kijken. "Liam, ga alsjeblieft zitten. Als dat mens aan komt lopen denkt ze op z'n minst dat je één of andere moordenaar bent." Zeg ik. Daar moet iedereen om lachen en Liam zelf ook.

Dan klinkt eindelijk de deurbel. Aangezien Zayn de meest rustige is, doet hij de deur open. We horen ze elkaar kort begroeten en dan komt de vrouw naar binnen. We staan allemaal op om haar een hand te geven. Ze stelt zichzelf voor als Wendy. Dan gaan we allemaal weer zitten. Liam vraagt of ze drinken wilt, maar ze slaat af. "Ik denk dat jullie inmiddels weten waarvoor ik hier ben." Zegt Wendy. We schudden onzeker ons hoofd. "Nou ja..." Begin ik. "We hopen dat u hier bent om misschien Rajah hier permanent te kunnen plaatsen." Wendy glimlacht en knikt. Het liefst wil ik meteen juichen. Toch weet ik me in te houden.

Wendy pakt een dossier erbij en verteld: "We hebben geen familieleden van Rajah meer kunnen vinden. Haar tante is een aantal maanden geleden overleden. Verder is er geen levende familie meer. Dan hebben we nog meerdere opties over. Een pleeggezin, adoptiegezin of een woongroep. Jullie hebben natuurlijk aangegeven haar te willen adopteren. Omdat jullie al een band met haar hebben is dit onze eerste keuze. Echter moet dan wel alles in orde zijn. Daarom ben ik hier vandaag. Daarna ga ik in overleg met collega's en moeten zij een objectief oordeel geven. En dan neem ik weer contact met jullie op." We zijn zo dicht bij het adopteren van Rajah. Dit moet goed gaan!

Nu begint het echte gesprek. "Wie van jullie zal Rajah officieel adopteren?" Vraagt Wendy. Harry en ik steken meteen onze hand op. "Wij zouden Rajah willen adopteren. Wij hebben al sinds vier jaar een stabiele relatie en hebben al heel vaak gedacht aan het adopteren van een kind." Zegt Harry. Wendy schrijft alles op. Er komen nog wat vragen, die iedereen perfect beantwoord. "Hoe zit het met jullie baan. Jullie hebben een erg druk leven. Past een dochter wel in jullie leven?" Vraagt ze dan. Gelukkig hebben we hier allang over nagedacht. Ik knik hevig en antwoord: "Zeker wel. We zijn bezig om te switchen van management. Totdat alles rond is hebben we een pauze ingelast. Daarna willen we alles ook veel rustiger aan doen. Onze carrière komt op een lager pitje te staan. Rajah komt ten alle tijden op de eerste plaats."

Na een hele hoop vragen beantwoord te hebben, wilt Wendy een rondleiding door het huis. We beginnen boven. Als eerste de kamer van Rajah. "Haar kamer is nog niet helemaal af. We hopen dat ze er morgen voor het eerst in kan slapen. Maar we willen dat de verflucht helemaal weggetrokken is." Zegt Liam. We knikken instemmend. Dan leg ik nog snel uit: "We weten dat het er een beetje leeg uitziet, maar dat hebben we met een reden gedaan. Rajah raakt nog best snel overprikkelt. Daarom willen we dat haar kamer rust uitstraalt. In de boomhut ligt ook nog een matras en kussens en een klein tafeltje. Ze zondert zich graag af op een hoge plek. Met deze kamer proberen we haar nog een beetje het gevoel van het eiland te geven." Wendy knikt alleen. Ze zegt verder niets... Is dat goed of slecht...

We laten haar nog de badkamer die alleen voor Rajah is zien. Onze slaapkamers hoeft ze niet te zien. De woonkamer en de keuken laten we haar kort zien. Dan de extra kamer. Daar zit Rajah met het poppenhuis te spelen. Ja, die hebben we speciaal voor haar gekocht. "Hallo Rajah." Zegt Wendy. Rajah glimlacht en begroet Wendy terug. Ze komt naar mij toe en pakt mijn hand. "Ik nu praten met mevrouw?" Vraagt ze. "Bijna, lieverd. We laten haar nog even deze kamer en de tuin zien. Wil jij dat doen?" Antwoord ik. Rajah knikt. "In deze kamer wij doen spelletjes. En film kijken. Zij hebben hele grote tv. Wij ook spelletjes spelen op tv. Maar wij vooral gezellig samen zijn. Met eten!" Zegt Rajah. We lachen allemaal om het laatste. Eten vind ze nog steeds het leukste uit het hele huis.

Rajah doet de schuifdeur open en zegt dan: "Hier is tuin. Hele grote tuin. Ik vaak aan het schommelen. Als het warm is wij gaan zwemmen. Nu te koud vinden zij. Zij vinden altijd koud, ik niet. Eiland veel kouder." Ze haalt haar schouders op en loopt weer door. Zelfs Wendy lacht nu zachtjes. "Hier mijn favoriete plek. Mijn boomhut. Eerst ik alleen gemaakt, maar zij nu ook helpen. Op Eiland was ik altijd in bomen. Boomhut mijn eigen plekje als ik Eiland mis." Verteld Rajah. Wendy knikt begrijpend. Zonder verder iets te zeggen klimt Rajah de boomhut in.

Zachtjes mompel ik: "Elke keer jaagt het mij te stuipen op het lijf." Iedereen lacht weer. "Soms hangt ze daar gewoon aan één arm. Op het eiland sprong ze gewoon van de ene boom naar de andere boom. Zonder te vallen. Toch vinden wij het doodeng. Maar we willen het niet verbieden. Dit zorgt ervoor dat zij zicht goed voelt. Dus dan moeten wij ons maar even verbijten." Dan horen we Rajah naar beneden klimmen. "Niet schrikken." Waarschuwt Niall. Zoals altijd springt Rajah vanaf halverwege uit de boom. Wendy schrikt toch.

Dan gaan Rajah en Wendy even samen praten. Ze blijven buiten zitten. Dat wilde Rajah graag. Buiten voelt ze zich altijd het fijnst. Hopelijk gaat het gesprek goed. Ik vraag me ook af of Wendy gaat vertellen dat er geen familie meer is. En vooral hoe Rajah daarop gaat reageren. We gaan het zien.