《17》changes - ცვლილებები

10 1 0
                                    

თავბრუდამხვევი თვალებით ვაიძულებ საკუთარ თავს გამოფხიზლებას.

"ვეგასი?" თითქმის ჩურჩულით წამოვიძახე.

"პიტ? პიტ მე ვარ, პორშე." მომესმა ნაცნობი ხმა, რომელსაც მოჰყვა მისი შეხება ჩემს ლოყებზე.

"Სად ვარ?" ვკითხე დაბალი ხმით.

- კლინიკაში ხარ, პიტ. - თქვა პორშემ.

"რა მოხდა? სად არის ვეგასი?" ვკითხე ჯერ კიდევ იმ იმედით, რომ მესმოდა ეს ნაცნობი ხმა მის ნაცნობ სურნელთან ერთად.

"მინდოდა ადრე დაგლაპარაკებოდი, მაგრამ შანსი არ მომეცა, ამიტომ დავბრუნდი აქ, შევხვდი ვეგასს, რომელიც ... მგონი ტირის? და იქ დავინახე, რომ გონება დაკარგე" - თქვა პორშემ.

ეს პორშე დამეხმარა და არა ვეგასი, რატომ მაინც ვიფიქრებდი, რომ ის ბრუნდება ჩემს დასახმარებლად, როცა გადაწყვეტილება მიიღო და ზურგი შემაქცია, როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა.

"რა მოხდა სინამდვილეში? კარგად ხარ?" ისევ შეწუხებული სახით იკითხა პორშემ.

„არც მე არ ვიცი, შეიძლება უბრალოდ მშია – გავიკეთე ტაძარი და გავისწორე პოზიცია.

"უბრალოდ მშიერი არ ხარ პიტ, შენ ამაზე მეტი ხარ" მე და პორშე ახალმოსულს ვუყურებთ.

ეს იყო ექიმი, რომელსაც ხელში ქაღალდი უჭირავს, ვფიქრობ, ეს არის ჩემზე დასკვნები.

"რას გულისხმობ ექიმო?" ჰკითხა პორშემ.

"პიტ არ იცი ეს?" ექიმი მიყურებს და მე უბრალოდ წარბები ვიჭმუხნი.

"რა, ექიმო?" წარბებმოჭუტულმა ვკითხე.

- ნება მიბოძეთ გკითხოთ რამე, მითხარით, თუ გრძნობთ ამ სიმპტომებს, - თქვა ექიმმა და ფურცელი გადაატრიალა.

მე და პორშე კვლავ დაბნეულები ვუყურებდით ერთმანეთს.

"ყოველთვის წუწუნებ სუნზე, რაღაცისკენ ლტოლვა, მაგრამ ვერ აკონკრეტებ, თავბრუსხვევა და განწყობის უეცარი ცვალებადობა?" ექიმმა მკითხა და მხოლოდ დაბნეულმა პირი გახსნა.

Die for youWhere stories live. Discover now