Boys Love

Κεφάλαιο 5

Μετα απο μερικες ωρες ξυπνάω. Βρίσκομαι στο κρεβάτι του Ντάνιελ και δίπλα μου είναι αυτός. Χαμογελάω στη σκέψη αυτή και αποφασιζω να τον ξυπνήσω. Του χαϊδεύω τα μάγουλα.

"Ξύπνα υπναρα" ψυθιριζω στο αυτί του.

"Μμμμμ" μου κάνει. "Με πείρε και εμένα ο υπνος;"

"Σε πείρε, σε πείρε" λεω γελώντας. "Νομίζω πως πρέπει να πηγαίνω".

"Άμα είναι έτσι ας κατέβουμε προς τα κάτω" λεει και σηκονομαστε. Κατεβαίνουμε κάτω και πηγαίνουμε στην εξώπορτα. Βαζω τα παπούτσια μου οσο ο Ντάνιελ με παρατηρεί.

"Σίγουρα δεν θέλεις να σε πάω σπίτι σου;" με ρωτάει.

"Ναι θα είμαι εντάξει, μην ανησυχείς" απαντάω.

"Και επίσης... θα σε πείραζε να μείνει μεταξύ μας ότι... ξέρεις... τα εχουμε" με ξανά ρωτάει.

"Φυσικά. Δεν έχω πρόβλημα. Ότι θελεις" απαντάω.

"Ομως αυτό δεν σημαίνει πως θα σε αγνοώ στο σχολειο" συνεχίζει.

"Ναι καταλαβαίνω απόλυτα. Ξέρω πως είναι να βγαίνει κατι προσωπικό στην φορα οταν δεν είσαι ακόμα έτοιμος" λεω θέλοντας να τον καθησυχάσω.

Μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

"Τα λέμε την Δευτέρα;" ρωτάει και του γνεφω καταφατικά.

Ήρθε το Σάββατο, η Κυριακή και μετά η Δευτέρα.

"ΞΥΠΝΑ ΕΚΤΟΡ ΘΑ ΕΡΓΗΣΕΙΣ" ακούω την μαμα μου να φωναζει.

Το ξέχασα πως σήμερα είχαμε σχολείο και κοιμήθηκα αργά εχθές το βράδυ.

"Ναι μαμά, είμαι σχεδόν έτοιμος" Λεω προσπαθώντας να τα κάνω όλα όσο πιο γρήγορα μπορώ. Φεύγω από το σπίτι σχεδόν τρέχοντας και ελπίζοντας να μην αργήσω. Οταν έφτασα στο σχολείο, το μάθημα είχε αρχίσει και ήμουν από τους τελευταίους που έφταναν. Φτάνω μπροστα απο την τάξη, χτυπάω και ανοίγω την πόρτα.

"Συγνώμη που άργησα. Μπορώ να περάσω;" λεω ευγενικά.

"Γιατί άργησες Έκτορα;" ρωτάει ο καθηγητής της ιστορίας.

"Με πείρε ο ύπνος" απανταω.

"Εντάξει περνα" λεει και συνεχίζει το μάθημα.

Ήρθε η ώρα για το διάλειμμα του φαγητού, το μεγαλο δηλαδή, και ειπα στην Εμμα να πει στα παιδί πως δεν φάω μαζι τους σήμερα.

Πάω να βρω την αίθουσα των καλλιτεχνών όπου είχα συνεννοηθεί με τον Ντάνιελ φάμε μαζί σήμερα.

Όταν έφτασα ήταν ήδη εκεί και μόλις με ειδε το πρόσωπο του έλαμψε.

"Γεια"

"Γεια" απανταω και πάω να καθησω διπλα του.

"Πως είσαι σήμερα;" τον ρωτάω.

"Καλύτερα τώρα που σε βλέπω. Δεν αντέχω άλλο μαθημα" λεει και εγω γελάω.

"Πριν το ξεχασω" πετάγομαι "θέλεις την Παρασκευή να κοιμηθείς στο σπιτι μου μεχρι την Δευτέρα; Η οικογένεια μου θα λείπει για τετραήμερη και για να μην είμαι μόνος μου και βαρεθώ..."

"Εννοείται πως θέλω να έρθω! Λατρεύω να περνάω χρόνο μαζί σου!" λεει γεμάτος χαρά.

Τρώμε και χτυπάει το κουδούνι.
Τον αποχαιρετώ και πάω προς την ταξη μου.

Οταν σχολασαμε, πέτυχα στο προαύλιο τον Νικ.

"Γεια σου Νικ!" τον χαιρετάω.

"Έκτορα τι νομίζεις ότι κανεις; Γιατί συνεχίζεις να κάνεις παρέα μαζί με τον Ντάνιελ; Φαίνεται πως δεν είναι καλος χαρακτήρας καλύτερα να απομακρυνθείς όσο προλαβαίνεις πριν σου πει πως σε γουστάρει ή κάτι τέτοιο!" λεει νευριασμενος.

"Νικ πιο είναι το πρόβλημα σου;! Είναι απλά... είναι... είναι φίλος μου! Γιατί τον μισείς τόσο πολύ πια!" του απανταω.

"Απλα προσπαθώ να σε προειδοποιήσω! Αν δεν θέλεις να με ακούσεις κάνε ότι νομίζεις αλλά μετά θα το μετανιώσεις" λεει και απομακρύνετε από κοντα μου.

Γειά σας και πάλι! Ποιος θέλει να διαβάσει το επόμενο κεφάλαιο; Κάντε με follow άμα δεν το έχετε κάνει ακόμα! Τα ξανα λεμε! ❤️