Dudaklarımızı ayıran dersin başladığını haber veren zil oldu. Zeynep hâlâ gözlerini açmadan öylece duruyordu. Bu hâli bende onu tekrar öpme hissi uyandırdı ama bunu bir kez daha yaparsam kalbim yerinden kesin çıkardı.
Birkaç saniye sonra Zeynep gözlerini açtı. Anlık göz göze geldik ama o hemen bakışlarını kaçırdı. Heyecandan hiçbir şey yapamıyor öylece vereceği tepkiyi bekliyordum. Benden bir adım uzaklaştıktan sonra yerden çantasını aldı.
" D-derse geç kaldık." dedi ve hızla okula doğru yürümeye başladı. Bu utangaç hâline gülüyordum ama dışardan aynı göründüğümüze emindim.
Yerden çantamı alıp Zeynep'in peşinden okula doğru ilerlemeye başladım. O kadar hızlı yürümüştü ki gözden kaybolmuştu.
Hızlı adımlarla okula girdiğim sırada arkamdan gelen sesle durdum. Babam durmamı söylüyordu.
" Çağrı bekle."
" Baba." Resmen koşarak gelip bana sarıldı.
" Nerdesin sen?"
" Not bırakmıştım."
" Gördüm de keşke uyandırsaydın. Buraya gelene kadar aklım çıktı."
" İyiyim baba merak etme. Derse geç kalacam ama."
" Bırak dersi, konuşalım biraz."
" Baba sonra konuş-"
" Doktorunla görüştüm. Dersten sonra beraber yanına gidecez."
İyi misin diye soracak sandım. Yanımda olup bana destek olur sandım ama o yapmadığı şeyleri doktorun üzerine yıkıyordu. Onun yapmasını istiyordu. Benim en çok babama ihtiyacım varken o doktora gitmemi istiyordu.
" Geçen söz verdin bana gidecem diye, gitmedin. Şimdi beraber gidelim ki benim içim rahat etsin."
" İçin öyle rahat edecek yani? Ben terapiye gidince her şey çözülecek öyle mi?"
" O ne demek oğlum?"
" Şu demek baba, madem beni bu kadar düşünüyordun o zaman dün gece neredeydin. Ben acıdan ölürken sen nerdeydin baba! Telefonda sana yalvardım, beni duymadın. Şimdi de yapmadığın, yapamadığın babalığı o doktor yapsın istiyosun. Aman Önder hocanın keyfi kaçmadan Çağrı hemen tedavi olsun, ilaçlarla sussun. Sen bunu istiyosun!"
