RUHLARIN İNTİKAMI

BÖLÜM:6 KANLI ELLER

Tekrardan merhaba aşk tanelerim nasılsınız? İyi olmanızı dileyip söze geçiyorum yavaş yavaş büyümeye başladık her küçük başarı adımım kalbim de büyük umutlar doğmasına vesile oluyor bunların gerçekleşmesinde en çokta sizin payınız var sizlere çok teşekkür ediyorum umuyorum yolun sonunda bizde kendi ışığımızı bulup yakıcaz şimdi sizi yanlız bırakıyorum.

Keyifli okumalar 🤎

Şarkılar:

Cem Adrian-Beni affet bu gece

İndila-Derniere danse

Hayallerimi yok eden gerçeklikleri duymak, kalbimin derinliklerinde ki küçük kızın duygularını büyük bir sarsıntıyla yok etmişti.

Elbet ki kayıplar veriliyordu ama nasıl olur da her kaybın ardından benden bir parçamı koparıp götürebilirdi ?

Günden güne verilen kayıplar beni yok ediyordu ve ben bu yok oluşumla korkunç bir derinlikte boğuluyorken, hala bir umut arayışında olan ruhum beni kurtarmak için çırpınıyordu .

Kendi benliğimi unutmamıştım,kaybetmiştim.

Babamla konuşmak istiyordum. Çaresiz hissetiğimde hep ona koşardım, yorulduğumda beni omuzlarına alırdı, üzüldüğümde hissedip beni mutlu etmeye çalışırdı .

Konuşabileceğim kimsem yok...

Umutla kollarına koşabileceğim kimsem yok ...

Yorulduğumu anlayıp beni omuzlarına alan kimsem yok...

Üzüldüğümde beni mutlu eden kimsem yok...

Ben kimsesizdim bu gerçekliğin ağırlığı kalbimde fırtınalar estiriyordu.Kalbimde ki yaşam tohumlarım o fırtınalarda uçup kaybolmuştu. Yaşam tohumlarım yerini ölüm tohumlarına bırakmıştı.

Babamın kanı ellerimde ruhumun katili olduğumu gösteren izler bırakmıştı. Hiç geçmeyen lekeler ruhumun her çığlığında işlenen cinayetlere tanık olmuştu. Acı içinde kalmış bir bedene ev sahipliği yapan ruhum ise acılarım tarafından cayır cayır yanıyordu.

Ruhumda ki yangını söndürücek kişiler soğuk toprağın altına haps olmuşlardı.

O soğuk toprağın altına giren bir kişinin katili bendim.Babamın katili bendim.

Kalbime hapis ettiğim kişi ise, bir zamanlar ruhumun yangınını dindireceğini söyleyen adamadan başkası değildi.

Annem'in sürekli bana babam'a benzediğim için çok mutlu olduğunu söylediğini hatırlıyordum;onun gibi güçlü,kendi ayakları üzerinde durmayı bilen,sevdikleri uğruna her şeyi yapabilen, yaşam dolu olduğumu söylerdi.  Ben bunlara inanarak yaşamaya çalışmıştım, Taki o inancı yok edip öldürdüklerini kadar,
güçlü olmak için sırtını dayayabileceğin birinin olması gerek benim kimsem yoktu, ayaklarımın üzerinde durabilmem için desteğe ihtiyacım vardı destek vericek kimsem yoktu, sevdiklerim uğruna her şeyi yapmam için sağ olmaları gerekiyordu ama onlar öldürülmüşlerdi ve Anne yaşam dolu olmam için ruhumun var olması gerek ama benim ruhumu benden aldılar. Anne kızın ölüyor ve kimse görmüyor, kızın acılar içinde bağırıyor ama kimse duymuyor.

Ama benim yaşamam gerekiyordu. Verilen sözler unutulmamalıydı ve ben büyük bir söz vermiştim. Sonunda ölüm bile olsa, ve öldürmem gerekse, leke izi ile dolu ellerim kanlar ile dolsa bile almam gereken bir intikam'ım vardı.

Bu yolun sonuna ulaşmam için ölmemem gerekiyordu ve bu olduğundan çok daha zordu. Daha kötüsü ise kalbimin ölü duygularını yaşatmaya çalışan adamdan çok uzak durmam gerekiyordu,kendimi bir an önce toparlayıp beni yıpratıp durdurmaya çalışacak tüm hislerden ve kişilerden uzaklaşmam gerekiyordu .