İtalya'da yaşayan, orada okulunu bitiren, sessiz sakin bir hayat süren Gamze'nin, teyzesinin ölümünün ardından kendine kalan mirasla, hayatında değişiklikler olmaya başlar. Miras meselesinden ötürü, doğduğu ve çocukluğunu geçirdiği Burgazada'ya döne...
(Evet, yine bir kitabın 1. Bölümündeyim ve yine kafam yazacağım şeylerle dolu. Umarım yazmış olduğum bu ilk bölümü beğenirsiniz üzümlü keklerimmm...)
...
Ben Gamze. 'Sessiz sakin bir hayatı olan bir kızım.' Diyecek olsam da, bunu söylemek konusunda biraz geç kaldım sanırım...
Çünkü şu anda uçaktayım. Evet...
Evde otururken, bir telefonla teyzemin ölüm haberi geldi. Ne üzüldüm, ne de sevindim. Aslında pek bir şey hissetmedim çünkü 7 yaşıma kadar onun yanında kaldım ve sonra bir yatılı okula gittim. Ama nedenini bilmiyorum, yani beni bırakmasının nedenini.
Çocukken onu sevdiğimi hatırlıyorum, Burgazada'nın deniz kokan sokaklarında benim fotoğraflarımı çektiğini, bana çiçeklerde taç yapmayı öğretmesini, mısır patlatırken sanki bir savaştaymışız gibi oyunlar oynamamızı...
Hatırlarken bile gülümsüyorum fakat... Her neyse, beni bıraktı ve ben her gün beni arayıp sormasını beklerken daha dün akşam öldüğü haberini aldım.
Telefondaki adam, aynı zamanda bana teyzemden bir de miras kaldığını söyledi. Ne kadar sorsam da bana telefonda açıklayamayacağını tekrarladı.
'O beni bıraktı, ben onun bana emanet ettiği mirası kabul etmem.' Diyemeyeceğim çünkü maddi yardıma ihtiyaç duyduğum bir dönemdeyim. Ve eğer maddi bir destek yaptıysa bunu kabul edebilirim.
İtalya'da sadece bir tane tanıdığım var ve ondan da ayrıldığım için kendimi çok yalnız ve... Ve'si yok işte, yalnız hissettiriyor.
Annemle babamdan hiç bahsetmediğimi fark ettim. Aslında bahsedicek bir şey yok, ben de zaten onları çok tanımıyorum. Babam bir trafik kazasında ölmüş. Annem de beni doğurduktan 5 ay sonra babamın üzüntüsünden hastalanmış ve o da ölmüş. O zamanlardan beri teyzem bakıyordu işte bana. O da sadece 7 yıl.
Geriye kalan 4 saatlik yolda uyumayı tercih ettim çünkü ne kitap okuyacak kadar durgun bir beynim vardı, ne de düşüneceğim önemlı meselelerim. O yüzden uyuyup, kendimi sakinleştirmek istedim.
💍
Gözlerimi açtığımda uçak inmişti.
Valiziydi, şunuydu bunuydu derken havalimanının içinde de 1 saatimi kaybetmiştim. Ardından yine ve yine uzun bir yolculuktan sonra eski evime geldim.
Sanki hiç değişmemiş gibiydi, bu ev sanki hâlâ aynıydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Arkadaşlar burası Gamze'nin teyzesinin evi.)
İçeriye nasıl gireceğimi düşünürken zaten kapının açık olduğunu farkettim. Kapıdan içeri adım attığımda büyük bir ihtimalle telefonda konuştuğum adam ve yanında birkaç kişi daha vardı. Teyzem başka kimseye miras bırakmamıştı, sadece bana.
Zaten başka bırakabileceği biri yoktu fakat yine de şaşırmıştım.
Adam "Gamze Hanım, bu üzücü kaybın sizi ne kadar derinden etkilediğini biliyo-" derken sözünü kestim, "Lütfen kısa keselim, olur mu?" Bana şaşkın şaşkın bakınca kendimi açıklama gereği duydum "Bakın, inanın ki çok yorgun ve halsizim. Haberi alır almaz ne kadar üzüldüğümü tarif bile edemem."
Adam da "Madem yorgunsunuz, o zaman biz de kısa keselim; teyzeniz size 75 milyon dolar ve bir ev bıraktı."
Yorgun gözlerim anında açıldı ve "Ne?!" Diye bağırdım. "Benim teyzem orta gelirli bir kadındı, bana o kadar para bırakmış olma ihtimali yok. Bu işte bir yanlışlık olmalı."
Karşımdaki adam "Hanımefendi herhangi bir yanlışlık yok. Üzerinize ait bir ev ve 75 milyon dolarınız var."
"Peki ev olarak nereyi bırakmış? Burayı mı?" Dedim. "Hayır," Nasıl hayır? "Size Burgazada'nın farklı bir bölümünde kendisinden bağımsız bir ev bırakmış."
Şaşkınlığım gitgide artarken karşımdaki adamın kafası mı güzel yoksa gerçekten ciddi mi onu düşünüyordum.
Bir anahtar çıkardı ve "Bu evinizin anahtarı," bir tane de kağıt verdi "Bu da adresi. Para konusunda da, kart bilgileriniz üzerinden size ulaşılacaktır, iyi günler." Diyip gitmişlerdi.
Elimde bir parça kağıt, yeni evimin anahtarı ve 75 milyon dolarım vardı. Ben ise; 7 yaşımda ayrıldığım ve şu yaşıma kadar hiç görmediğim evimin salonunda, yere oturmuş, rüyamdan uyanmayı bekliyordum.
