GÖZ GÖZE

3.FARKINDALIK

(3. Bölümden devamkee)

...

"Gamze?"

Ben de refleks olarak "Efendim?" Dedim.Ama adımı söylemedim ki ben?

Karşımdaki kız kendi kendine gülüp "Şaka gibi yaa..." dedi. Annesi kızına bakıp "Bade, ne oldu? Yoksa birbinizi tanıyor musunuz?"

Bade mi?

Burgazada'da yaşıyorlar, benimle aynı yaşta, çok güzel resim yapıyor ve adı Bade. Öyle mi?

Yoksa o Bade bu Bade miydi?

Kız annesine dönüp heyecanla "Anne nasıl hatırlamazsın? Benim en yakın arkadaşım, Gamze!" Annesi şaşkın şaşkın bana dönüp "Kızım?" Dedi.

Şeyma Teyze? Yoksa o muydu? Ya da ben halisünasyon görmeye başladım yorgunluktan.

Kaşlarım çatıldı istemsizce. Benden bir tepki bekliyorlardı. Karşımdaki kıza dönüp fısıldar gibi "Bade?" Diye sordum, saçma bir kısaltmayla.

Birden boynuma atladı ve "İnanmıyorum Gamze, burada olduğuna inanmıyorum, inanamıyorum!"

Küçük çaplı şokumu atlatıp ona sıkıca sarıldım. Galiba gözlerim doluyordu. Tam kimsem yok derken, kendimi en yalnız hissettiğimde karşıma çıkmıştı, beni bulmuştu.

Yine...

Onu çok özlemiştim. Ben gittiğimden beri hiç konuşmamıştık. O benim arkadaşım, kurtarıcım, tek yanımda olan kişiydi. Yeri geldi resimlerimi yapabilmek için hızlı olmaya çalışırken elleri nasır oldu, yeri geldi tek sırdaşım oldu...

Peki ne oldu?

Evet gitmeye mecburdum ama sonra onu bulabilirdim. Burgazada'ya gelip, onu bulup şimdiki gibi sıkıca sarılabilirdim. Ama yapmadım.

Neden?

Çünkü geçmişi tamamen silmek istemiştim. Ama onların ne suçu vardı? Beni seven insanları bırakıp gitmeye ne hakkım vardı?

Belki dedim, üzülmüştür... Belki diye düşündüğüm kız benim en yakın arkadaşımdı.

Yine bilmeden birleri hakkında karar verip, kendimi onlardan uzak tutmuş ve sonucunda ardımda kırık kalpler bırakmıştım.

İçimden kızdım Bade'ye 'Ne diye bana sarılıyorsun? Ben seni bir kere bile aramadım, niye bana bağırıp kızmıyorsun da sarılıyorsun?'

Peki neden ben teyzeme kızmama rağmen onun bana yaptığı şeyi başkasına yapmıştım?

Bilmiyorum işte, yine bilmiyorum. Çocukken 'Ben çocuğum, büyüdüğümde anlayacağım.' Diyordum.

Büyüdüm.

Ya da hâlâ biraz zamanım vardır; Büyümek için, öğrenmek için, bir şeyleri artık bilmek için...

Ona daha da sıkı sarıldım. Sanki kendime kızışımın bütün hıncını ona sarılarak çıkartıyordum.

Ayrıldığımızda gözleri dolmuştu ve gülümsüyordu...

Benim güzel arkadaşım...

Şeyma Teyze'ye döndüğümde yeşil gözleri bana bir anne gibi bakıyordum.

Öyleydi zaten, o benim annemdi...

Ona dönüp "Şeyma Teyzem" diyip sarıldım. "Kızım..." diyip saçlarımı sevdi.