Një fantazmë e jashtëzakonshme, e cila vie nga një familje mekatare. Pas një ndodhie të qëllimshmë para shumë vitesh, është i vetmi çelës që mundet të arrijë të hap të ardhmen e parajsës. Por është e vështirë përderisa ai rritej më mëkate.
Eligor M...
"Gjithashtu." - shtoj zëri i Akirës në rrugën e gjatë. "Mentaliteti ynë është më i vjetër sesa i yti".
U vrenjta kur ajo e vuri në dukje dhe një tjetër zë e ndërpreu bisedën tonë teksa i bëja me kokë sikur e kuptova se çfarë tha. Por vëmendja e Akirës iku diku tjetër. Zëri i saj pushoi kur djali që kisha parë më herët doli përpara. M'u zgjuan sytë kur e pashë dhe menjëherë iu afrova duke ngritur zërin. "Erdhe të më kthesh në tokë?"- shumë koka u kthyen në drejtimin tim dhe dora e Akira më preku krahun ndërsa unë uli zërin dhe i pëshpërita. Sytë e tij panë zonjën Akira dhe zonjën Emika, të cilat u përkulën para tij dhe shumë shpejt iu drejtuan; "Ajo është një mikesha jonë".
Vingos: E di që është njeri. Prandaj jam këtu para se Jako të kuptojë të vërtetën. Por jo për t'ju dërguar në tokë, por për t'ju ofruar një punë.
Koka ime u kthye nga Akira e cila uli menjëherë kokën nga shikimi im dhe u ndjeva e habitur që po fliste për punë ndërsa kërkova të largohësha.
Nashira: A nuk duhet të largohem nga kjo botë pas disa ditësh? Më thanë se do të iki. Nuk do të jem përgjithmonë mes fantazmave?!- pyeti Nashira e frikësuar ndërsa Vingos shikonte Akirën dhe Emiken. Sytë e tij nga ata ishin drejtuar drejt Nashirës dhe duke krijuar një buzëqeshje të vogël, dora e tij po e prekte lehtë krahun e saj.
Vingos: Do të largohesh patjetër. Por jo pa filluar punën. Unë kam nevojë për ty atje...- tha ai duke u kthyer për të shkuar, por ndaloi në mes të rrugës.
"Tani zonjushë!".
Urdhëroj ai. Shikova Akira e cila pohoi me kokë dhe filloi ta ndiqte nga pas me hapa të ngadaltë. Ndërsa ecnim në trotuar, degët e pemëve dukej sikur anuan në shtegun e trotuarit. E kapur në flokë dhe rroba. Rrjetat e merimangës të shtrira nëpër degë më bien në sy. U ndjeva e frikësuar kur eca në këtë rrugë, por jo djali që kisha përballë. Ndërsa ecja, dëgjova diçka pas meje. Çfarë është?! Kthehem. Asgjë.
Vingos: Ndoshta ishte thjesht një mace, këtë i thoja vetes më parë, përndryshe janë fantazma që nuk i sheh. Edhe pse, ju nuk e besoni. Hapa sytë më shumë nga ajo sr çfarë tha dhe hyra në oborrin e shtëpisë, aty ku pashë shumë njerëz që punonin. Sapo hyni në verandën e përparme me ekran, dera hapet kërcitje. Papritur, dy duar kockore të shtyjnë brenda. Dera përplaset! Nga hijet, gjërat fillojnë të vijnë në rrugën tuaj! Ju nuk mund të shihni asgjë, por ju mund t'i dëgjoni ata duke u afruar.
Vingos: Maksu, mjaft e frikësove. Ajo nuk mund të të shohë.
Maksu: Kërkoj falje. Aq shumë doja ta bëja këtë për vite me radhë, është shumë argëtuese Vingos.
Sytë e mi shikonin të habitur bisedën e djalit pranë meje me dikë që nuk e dija se kush ishte. Ishte e pamundur të shihej, kështu që nisa të ecja drejt një kopshti të madh plot me lule dhe pemë. Më në fund u lirova. Për një moment mendova se tani jam e sigurt. Pastaj një dorë e bardhë vdekjeprurëse po hapte derën, prej andej dikush po ecte.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
