Wight In Cardinal

IX.

Chapter 9: The Queen's Injunction

It is my end?

Nakarinig naman ako ng hagalpak na tawa, kaya agad akong napalingon kay Caspian.

What the heck?

“Your reaction is priceless!” He laughed as hard as he can. “Huwag kang mag-alala, tatanggalin lang natin ‘yong mga wyrm serpent sa paa mo, at gagaling ka na! It is just a level one creature, afterall!” he added. Hindi pa rin siya tumitigil sa kaniyang pagtawa kaya masama ko siyang tinitigan.

Umuusok naman ang ilong ko dahil sa sinabi niya. Kanina pa ‘tong lalaking ‘to e!

Walang pasabi ko namang hinablot ko ang buhok nito dahilan para mapasigaw ito sa sakit.

“Aray naman binibini! Nakakarami ka na talaga sa ‘kin a!” Caspian complained trying to get rid of my hands out of his hair, but he failed. Hindi ko ito binitawan. Bahala siya riyan.

Binitawan ko naman ito nang ma-satisfied na ako. Namumula na rin kasi ang mukha nito kaya naawa na ako ng kaunti.

Sus! If only I have power just like them, siguro kanina ko pa siya pinaulanan ng ball of fires or something na masakit na kapangyarihan. Tsk!

“Anong gagawin ko rito!” sigaw ko sa kan’ya habang nandidiring tiningnan ang may sugat kong paa. May mga uod kasing gumigitaw at pumapasok sa loob ng sugat ko. Hindi ko alam, pero ang sakit-sakit nitong titigan ngunit hindi ko ito nararamdaman. Bakit ba ito na mamanhid?

“Sasakit ito mamaya, kaya huwag kang pakampante r’yan,” biglang saad nito at naglakad patungo sa aking direksiyon.

Hinubad naman ni Caspian ang kan’yang jacket ‘tsaka itinali ito sa aking paa. Napangiwi naman ako sa sakit nang naramdaman kong dumampi ang tela nito sa ‘king paa.

Sasakit mamaya? E, ang sakit na nga no'ng dinampian niya ng jacket niya e!

Tiningnan ko nalang siya habang ginagawa niya iyon.

“What are you doing?” I asked him, he looked at me, and then smiled sweetly. Napaiwas naman ako ng tingin nang dahil doon. It is not a playful smile that I always see if he’s teasing me. That’s why it is really awkward to stare at.

“I am sorry for bringing you there, and having fun while you’re suffering...” he apologized. Tumayo naman na ito at pinagpagan ang kaniyang sarili. Hindi na rin ako nagsalita, at tinitigan lang ang jacket na ginamit niyang tela para takpan ang sugat ko.

“Let’s go?” he offered his hands to me, and I didn't take it. Kaya ko pa namang tumayo mag-isa, hindi pa ako lumpo.

I manage to stand, and looked at him like a proud child who's now- can stand.

Napailing nalang ako sa naisip ko.

Anong proud child pinagsasabi mo, Fiamiolle? Nasisiraan ka na siguro ng bait. Tsk.

I was shocked when he carried me.

I was very surprised when he suddenly picked me up. “What the heck do you think you’re doing?!” I shouted, while darting him a deadly glare.