Wight In Cardinal

XIII.

RUN IN THE WILD

Chapter 13: The Unexpected Curse

Malakas akong napasigaw habang nakatingin sa babae na natamaan ng pana dahil sa akin.

“Nice shot,” Caspian complimented, and winks at me like an id*ot. Umikot nalang ang mga mata ko dahil doon.

“Mamaya na ‘yan, tulungan mo muna kami rito Caspian,” saad naman ni Aideniel na pilit hinahawakan ng maayos ang babae.

Tinapik naman niya ang aking balikat saka siya pumunta roon sa kinaroroonan nina Aideniel.

Hawak-hawak ngayon nina Rhenouis, at Aideniel ang babae, habang si Engrid nama’y nakatayo lang sa harapan nito.

Caspian slowly walking towards the direction of his friends. He delicately withdrew his hand, which moments ago rested inside the pocket of his trousers. I observed, as water, in the form of a perfect sphere, trickled from his hand, revealing fantastical sea creatures nestled within. ‘Yong ipinakita niya sa akin no’ng una ko silang nakilala? Ayon ang ipinalabas niya ngayon.

“Ngayon, may nalalaman ka ba kung sino ang may pakana ng sumpang ito? ” he asked the lady while smiling from ear to ear. Halata namang nainis ang babae sa kaniyang sinabi, at ikinilos kaya bigla nalang itong nagsisigaw, saka pinipilit na makatakas sa pagkakahawak ng dalawa sa kaniya.

“Hindi ko alam, at kahit alam ko, bakit ko naman sasabihin sa inyo?” natatawa naman nitong sagot kay Caspian habang nakalabas ang kaniyang mahahabang mga dila.

“Release her,” Caspian ordered the two of them, and they did listen. Mas lalo namang nag-saya ang babae nang makawala ito sa pagkakahawak nina Rhenouis, at Aideniel.

“Ako ba’y hinahamon mo sa pakikipaglaban bata?” nasisiyahan nitong sambit saka kinamot-kamot ang iilan sa parte ng kaniyang katawan.

“Oo, binibini. Nakikita mo naman ang napakaganda kong kapangyarihan, hindi ba?” nakangisi ring wika ni Caspian, at itinaas ang kaniyang kamay na may tubig na hugis bilog.

Nagulat naman ako nang bigla akong hilahin ni Engrid papalayo ng kaunti sa kinaroroonan ni Caspian kaya tinitigan ko lang siya habang hinihila niya ako.

“You don’t want to get hurt, don’t you?” mahinahong sambit nito sa akin at huminto na.

“Hindi kayo tutulong sa kaniya?” kunot-noo kong tanong sa kanila.

“Yes,” they all respond in unison, and fixed their eyes at Caspian. Hindi nalang ako nagtanong pa, at ibinaling na rin ang aking atensiyon kay Caspian.

“Pagkatapos kitang paslangin ay kakainin ko lahat ng laman mo!” hiyaw ng babae, at dinilaan na parang hayok ang ibabang labi nito.

“Eat me? That’s sounds amazing,” Caspian seductively replied, while bitting his own lips. Bigla naman akong kinabahan doon dahil sa sinabi niya.

What the heck, Caspian?

“Ahhhh!” sigaw ng babae, at walang pasabing pinalaki niya ang kaniyang bibig saka tumalon sa harapan ni Caspian.

“Well, this creature might actually love you.” Prente namang nakatayo lang si Caspian, habang ang babae ay papalapit ng papalapit sa kaniya.

I don’t understand this fool. I’m the one getting anxious about what he’s doing right now. He said he would fight, so why is he just standing there?

“What the heck are you doing, id*ot!” asik ko, at magkadikit ang kilay na tinitigan siya. I was about to lift my drawn bow, but Aideniel clasped my hand. I shot him a disapproving look, and he mirrored the sentiment right back at me. Isa pa ‘to sila e, ayaw tulungan ang kaibigan nila. Mga abnormal talaga. Tsk!