Έναστρη Ματιά. (Starry Eyed) #SPBC2023

Intoduction

Κλείνω τα μάτια μου. Ηρεμώ τον χτύπο της καρδιάς μου. Η αλήθεια είναι πως πάντοτε η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα απ’ όλων των άλλων. Σαν να μη της έφτανε ο χρόνος να αφομοιώσει τα γεγονότα της πραγματικής ζωής, λες και ο κόσμος στο μυαλό μου με απορροφούσε στα ατελείωτα βάθη του, όπου υπάρχει όλος ο χρόνος του κόσμου, όπου είμαι άγνωστος, ασήμαντος ανάμεσα στις σκέψεις μου.

«Είναι γεγονός, κύριε Nishimura, πως μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα έχετε γνωρίσει τόση επιτυχία! Αλήθεια, είστε τόσο ταλαντούχος και τόσο νέος! Ποιος περίμενε να-»

Οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα, οι τηλεοράσεις, όλα βουίζουν άσχημα, δυνατά. Πομπώδη μηνύματα δίχως πραγματική ουσία.

«Αλήθεια, το βιβλίο σας είναι πηγή έμπνευσης για τόσους νέους συγγραφείς εκεί έξω!»

Αποστροφή. Πώς αλλιώς να περιγράψω την απώλεια συναισθημάτων, ή μάλλον των θετικών συναισθημάτων, όταν εκτίθεμαι στα φώτα της δημοσιότητας;

«Άκουσα πως στην ιστορία σας αναφέρεστε στον πρόσφατο θάνατο..»

«Δεν είναι ιστορία μονάχα. Για μένα αυτή ήταν ολόκληρη η ζωή μου. Έχω ξεριζώσει την έμπνευση για το βιβλίο μου από τα βάθη της ύπαρξης μου. Την ιστορία την έγραψα επειδή πολύ απλά, δεν υπάρχω χωρίς εκείνη.» αντικρούω, ασυναίσθητα.

Η Έναστρη Νύχτα. Ένα αριστούργημα τέχνης. Πώς κατέληξαν τα άστρα ενός πίνακα να σημαδεύουν ολόκληρη τη ζωή μου; Να περικλείσουν στο φως τους ελπίδα ανάκατη με φόβο;

«Ε λοιπόν, κύριε Toru, πείτε μας τουλάχιστον αυτό: Ποια είναι πια η Μυστήριο; Πολλές θαυμάστριες θα ήθελαν να μάθουν..»

Τα λόγια της φτάνουν στα αυτιά μου ακατανόητα. Μιλάει γρήγορα και καθαρά, ωστόσο το μυαλό μου απομακρύνεται από τα λεγόμενα της, χωρίς να το καταλάβω. Αντίθετα, το μόνο πράγμα το οποίο ακούω είναι το κλικ μιας φωτογραφικής μηχανής, και τα μαύρα μάτια από πίσω της που απαθανάτισαν τα νεανικά μου χρόνια.

Εκεί γνωριστήκαμε, θυμάσαι; Το χαμόγελο σου ήταν αρκετό για να επισκιάσει όλα τα άλλα. Όταν χαμογελούσες, ήταν λες και οι γαλαξίες είχαν κρεμάσει αστέρια στο βλέμμα σου, γιατί τίποτα δεν ήταν αντάξιο του φωτός που εξέπεμπες. Ήσουν ένα θαύμα, Μυστήριο, έτσι όπως παρουσιάστηκες μπροστά μου. Και ήταν τόσο αξιοπρόσεκτο το θαύμα σου, που η καθημερινότητα μου θάμπωσε και σύντομα δε μπορούσα να δω τίποτα παρά εσένα, εσένα, εσένα. Μα πώς να στρέψω την προσοχή μου σε οτιδήποτε άλλο; Πώς να πάρω τα μάτια μου από το φαινόμενο που έφερε το όνομα σου; Πώς να σε αποκαλέσω τίποτα άλλο παρά Μυστήριο, εσένα που δε γνώριζες τα όρια της απτής ομορφιάς σου;

Γιατί όταν στο τέλος σε άγγιξα, τα ακροδάχτυλα μου έμαθαν απέξω την αίσθηση του δέρματος σου, τη θερμότητα του σώματός σου, την απέραντη ομορφιά που έκρυβες σε όποια γωνιά έφτανα να ακουμπήσω.

Και για αυτό εσύ, είσαι παρόμοια με την Έναστρη Νύχτα, γιατί στροβίλισες και τα δικά μου αισθήματα στις ατελείωτες δίνες σου, τόσο που δε κατόρθωσα –αλλά και ούτε θέλησα, τόσο εθιστική ήσουν- να επιστρέψω ποτέ.

Πότε άραγε να συνειδητοποίησα, πως η μοίρα μου έχει επισφραγιστεί με τη δική σου;