Έναστρη Ματιά. (Starry Eyed) #SPBC2023

2.

«Όπως γνωρίζετε κύριε..»ο μεγαλύτερος άνδρας προχωράει με μεγάλα βήματα στον ιδιαίτερο χώρο του μουσείου μοντέρνας τέχνης. Η φωνή του είναι επίσημη, πράγμα που κάνει τον Toru να μαζευτεί ακόμα περισσότερο και την αμηχανία να συνοδεύσει τις κινήσεις του.

«Nishimura.» προφέρει καθαρά και ετοιμάζει τον εαυτό του για την ιαπωνική προφορά του συναδέλφου του.

«Ναι, Nishumura..σωστά.» πράγματι, τα σπασμένα ιαπωνικά που είχαν μόλις ακουστεί έμοιαζαν με τα σπασμένα ισπανικά του πρωτύτερα και με τα σπασμένα αγγλικά των άλλων, αλλά με βρετανική προφορά -πράγμα που ο Toru βρήκε ξεκαρδιστικό. Ήταν λες και οι Άγγλοι ζούσαν σε άλλον πλανήτη. Το ότι οι Αμερικάνοι δε μπορούσαν να συνεννοηθούν μαζί τους ήταν φανταστικό.- Ο άνθρωπος δίπλα του είχε δεχτεί όλους τους δημοσιογραφους έναν προς έναν και θα πρέπει να είχε κουραστεί από την συνεχή προσπαθεια να προφέρει τα ονόματα τους και ό,τι άλλο πριν..οπότε ο Toru τον συγχωρεί για την έλλειψη της προσπάθειας τώρα.

«Λοιπόν, όπως γνωρίζετε, το μουσείο μας δε δέχεται συχνά τέτοιου είδους επισκέπτες. Είναι η πρώτη φορά που η κόρη του φεγγαριού δέχεται να κάνει δημόσια εμφάνιση..και λοιπόν, ξέρετε πώς έχουν αυτά..»

«Φυσικά, καταλαβαίνω απολύτως. Μην ανησυχείτε.»

«Καταλάβατε πού θα λάβει χώρα το event? Σε αυτές τις αίθουσες του μουσείου που μόλις περάσαμε. Εδώ είναι για το ευρύτερο κοινό, για αυτό πρέπει να προσέξετε από πού θα μπείτε..φοβάμαι ότι θα είναι αρκετά στριμωγμένα. Δε θα θέλαμε να χαθείτε.»

«Ν- ναι..» ο Toru είχε βέβαια απαίσια αίσθηση του χώρου, αλλά θα μπορούσε να προσπαθήσει. Το κουρασμένο χαμόγελο του άντρα δεν τον κορόιδευε ούτε τον έπειθε. Άμα χανόταν εδώ, δύσκολα θα τον ξαναέβρισκαν, διότι δε θα προσφερόταν κανείς να τον οδηγήσει.

«Έχετε ειδικό πάσο για σήμερα, εφόσον είστε από τους δημοσιογράφους μας..Χαρείτε το..μπορείτε να περιηγηθείτε στο μουσείο όσο εσείς θέλετε. Θα σας πρότεινα να ξεκινήσετε από εκεί..»

Ο Toru είχε σταματήσει να ακούει, και όταν με μερικά νεύματα κατάφερε να απαλλαχτεί από τον άνδρα, μπόρεσε επιτέλους να αναπνεύσει.

Ο αέρας της Νέας Υόρκης τον συνεπαίρνει και τον κάνει να νιώθει ζωντανός, σε αυτόν υπάρχει το μεθυστικό άρωμα της ελευθερίας.. Και ο Toru μπορούσε σχεδόν να την αγγίξει! Ο άνδρας απομακρύνεται και ο ίδιος χάνεται μέσα στους πίνακες, στα χρώματα, στις εικόνες.. ήταν σαν το αίμα του να είχε αντικατασταθεί από λαχτάρα και μόνο αυτή να τον κρατούσε στη ζωή. Ήταν νέος, απερίσκεπτος, φιλόδοξος, ήθελε να νιώσει. Στους δικούς του ορίζοντες υπήρχαν μόνο πιθανότητες και τίποτα δε μπορούσε να τις σταματήσει από το να γίνουν δυνατές. Ήταν εκείνος και τα χέρια του, η πένα του και ένα άρθρο που ήταν πεπεισμένος ότι θα του άλλαζε τη ζωή.

Και φυσικά, το κορίτσι μυστήριο. Εκείνη που έψαχνε τόσο καιρό να βρει. Η καλλιτέχνιδα που από εκείνη είχε εμπνευστεί τα πάντα. Χωρίς να το καταλάβει, βρίσκεται μπροστά από το έργο της, το οποίο είναι καλυμμένο για να μη το δουν αδιάκριτα μάτια. Κρατώντας την καρδιά του στο μανίκι, προσπαθεί να συγκρατήσει την ανυπομονησία του. Σίγουρα μια ματιά δε θα πείραζε, έτσι; Το χέρι του απλώνεται και σύντομα γίνεται ένα με το ύφασμα, το οποίο υψώνεται..

«Συγγνώμη..δε νομίζω πως θα έπρεπε να το κάνεις αυτό.»  μια γυναικεία φωνή, ήπια και διστακτική, ακούγεται. Ο Toru παγώνει στην θέση του.

Ισως να το γνώριζε τότε. Ότι ο,τι και να συνέβαινε, δε θα μετάνιωνε ποτέ το ότι σήκωσε εκείνο το μεταξένιο ύφασμα, μόνο για να νιώσει πικρή απογοήτευση όταν τελικά απέτυχε να δει τον ίδιο τον πίνακα. Μπορεί να μην είδε τι υπήρχε κάτω από το ύφασμα, μπορεί να μην καταλάβαινε ποτέ τον συμβολισμό του πίνακα. Αλλά τα καστανά μάτια που τον κοίταξαν τότε ήταν πιο αξέχαστα και από τον πιο έναστρο ουρανό. Και κοιτούσαν εκείνον, και μόνο εκείνον.