Έναστρη Ματιά. (Starry Eyed) #SPBC2023

4.

Εκεί σε βρήκα ξανά, θυμάσαι; Τα χέρια σου ήταν ατημέλητα αφημένα στις τσέπες του παντελονιού σου. Τα αρχικά κουμπιά του λευκού σου πουκάμισου έμεναν ξεκούμπωτα, σου προσέδιδαν φινέτσα και χαρακτήρα. Τα μαλλιά σου ήταν μακριά, έφταναν σχεδόν μέχρι τους ώμους σου. Ήσουν το τέλειο είδος του μη περιποιημένου, σαν να ανακάτεψε τα μαλλιά σου ο άνεμος. Ήσουν ωστόσο συγκρατημένος και το βλέμμα σου εστίαζε στον πανέμορφο πίνακα μπροστά σου. Εγώ, παρόλο που ήμουν λίγα μέτρα μακριά, δεν έβρισκα όμορφο τον πίνακα αλλά τα μάτια σου. Αν και δε φαινόταν στην έκφραση σου, εκείνα μαρτυρούσαν τον ενθουσιασμό σου.

Με είχες προσέξει; Πιθανόν. Και πάλι όμως δεν είχες στρέψει ούτε στιγμή την προσοχή σου πάνω μου. Διστακτικά, κρατώντας αθώα την καρδιά μου στο μανίκι, σε μιμήθηκα. Έβαλα τα μάτια μου να δημιουργήσουν το τέλειο σύμπαν, τα έβαλα να δουν μέσα από τα δικά σου, να πλάσουν έναν κόσμο να αντικατοπτρίζει τα αστέρια στο βλέμμα σου. Αγριεμένο, στροβιλιζόταν πάνω στον πίνακα του Βαν Γκογκ, φαινόταν πως πρέπει να ήσουν πάνω από ευτυχισμένος ενώ στεκόσουν εκεί, στην ηρεμία που ο πίνακας σου προσέφερε. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως ήθελα να μάθω την ιστορία σου.

Πόσο αλλιώτικος έμοιαζες. Όλοι είχαν ρυτίδες που άφησε πάνω τους η ρουτίνα. Οι άνθρωποι με τα βουλιαγμένα πρόσωπα και τους καμπουριασμένους ώμους, με την κούραση να κρατιέται σθεναρά πάνω τους. Το πρόσωπο σου όμως έλαμπε με την μοναδική λάμψη της νιότης, της υγείας, της ευεξίας. Είχα καιρό να δω ενθουσιασμό. Οι παλάμες μου κράτησαν σφιχτά την κάμερα που κρατούσα, με τον ενδοιασμό χαραγμένο σε κάθε νευρική κίνηση μου. Η φωτογραφική μηχανή τοποθετήθηκε στο ύψος των ματιών μου και πριν το καταλάβω το φλας άναψε, αποτυπώνοντας τη ζωή σε κάτι άψυχο, αλλά ότι πιο κοντινό σε αληθινό.

{....}

Το χέρι του σηκώθηκε για να προστατέψει τα ευαίσθητα μάτια του. Ακόμα και βλεφαρίζοντας από έκπληξη έμοιαζε συγκεντρωμένος, παρατηρεί η Imari.

Τα μάτια του καρφώνονται στα δικά της και βαθυπράσινα και εξεταστικά όπως ήταν, την κάνουν να χαμογελάσει στραβά.

«Τράβαγα..τον πίνακα. Προσπαθούσα τουλάχιστον. Δε σου ανήκει ο χώρος, κύριος.»

«Χμ; Α, σωστά.» ένα ζευγάρι μάτια την κοιτάνε αφηρημένα και επιστρέφει το βλέμμα θαρρετά. Ο Toru αναγκάζει το μυαλό μου να εστιάσει, εξαιτίας των βημάτων της. Βήματα τόσο κοντά του, που η καρδιά του κόντευε να εκραγεί.