Destruction kiss

44. To chyba czas na nas

Nie dawałam rady. Ale nie mogłam przyznać tego na głos.

- Kocham cię - wyszeptał, zjeżdżając pocałunkami na moją szyję.

Odchyliłam głowę, dając mu większy dostęp.

- Alan - jęknęłam, kiedy przesunął ręką po mojej talii - Kocham cię.

Zatracałam się z każdym dotykiem i kolejnym słowem. Nie potrafiłam się od niego oderwać, a tym bardziej od uczuć, które mnie rozpierały.

- Tak się cieszę, że zostajesz- mruknął, zasysając kawałek skóry.

- A ja, że nie wyjeżdżasz do Nowego Jorku- uśmiechnęłam się chytrze.

- Już tylko ty, ja i przyszłość - złapał mnie za policzki i wcisnął mocny pocałunek.

- Wspólna przyszłość - poprawiłam go, zamykając oczy.

Otwarłam szeroko oczy, słysząc dźwięk budzika.

Cholerny sen...

Odwróciłam się na plecy, wbijając wzrok w jasny sufit. Mózg zaczynał już wariować i tworzyć własne scenariusze na temat mnie i Graysona.

Ale jakie miłe scenariusze.

- Oszalałam- przetarłam ręką twarz, podnosząc się do siadu i zabierając telefon z szafki nocnej.

Pierwsze co zobaczyłam to powiadomienie od Alana.

Grayson
Będę o 16, czekam na miłe zaskoczenie

Prychnęłam, przewracając oczami na wiadomość.

Abelli
Ubiorę worek na ziemniaki i zrobię na tobie zaskoczenie jak nigdy dotąd :*

Grayson
Aha fajnie.

Uwielbiam tą kropkę nienawiści.

Grayson
Ale dalej będziesz ładna

O mało nie pisnęłam jak dziewczynka, czytając kolejne wyrazy.

Chiara ogarnij się.

Drzwi otworzyły się z impetem, a Gaby pojawiła się w framudze.

- Sieeemanko.- rzuciła się ja łóżko, ściągając ze mnie kołdrę i sama pod nią wchodząc. - Jak ja kocham soboty.

To była moja ostatnia sobota w Ameryce.

Dokładnie piętnastego lipca w środę miałam wrócić do swojego poprzedniego życia. W poniedziałek pisałam ostatnie kolokwium, a później już tylko formalności.

Równe pięć dni.

Coś ciężkiego osiadło na moje barki, a ja poczułam się okropnie przytłoczona.

- Też - mruknęłam, uśmiechając się delikatnie. - Zakręcisz mi dziś włosy?

Pokiwała energicznie głową.