Babasının kızı / FİNAL/

15- "Baba..."

Masaya oturduğumuzdan beri yanımıza gelip selam veren bilmem kaçıncı kişiyle konuşmuştum az önce.

Sıkılmış mıydım bilmiyordum ama Sare oldukça sıkılmış görünüyordu. Kafasını göğüsüme gömmüş yanımıza gelen insanlara yandan bir bakış atıyordu sertçe.

Yanımıza gelen insanlar da her seferinde beğeni dolu bakışlarla kızıma bakıyorlardı ama Sare her zaman olduğu gibi kimseye pas vermiyordu.

"Barlas Bey ihaleyi almanızı kutlarım. Gerçi her sene olduğu gibi yine siz kazandınız ama olsun." Yanımıza gelen genç kadına genişçe gülümsedim.

Ilgaz Keser, genç ve oldukça başarılı bir kadın girişimci. O da benim gibi bir yetim ve beş parasızdı başında, çok çalıştı ve şu anda olduğu konuma tamamen kendi emekleri ile geldi.

Kendisiyle ilk defa canlı olarak şu anda tanışacaktım.

" Ah! Kızınız mı? Ay benimki de soru yani, tabiki de sizin kızınız! Bu arada daha önce hiç bu kadar benzeyen baba kız görmemiştim. Çok şirin. Bakışları bile sizi andırıyor."

Nefes almayı unutmuş olabilir mi acaba?

Geldiğimizden beri yüzümden hiç eksik olmayan gülümsemem ile cevap verdim:

" İltifatlarınız için sağ olun. Tanıştığımıza memnun oldum Ilgaz Hanım."

" Adımı söylemedim ki nereden bildiniz?" Kaşlarını çatarak söylemişti bunları.

"Son zamanlarda adınız her yerde duyulur oldu. Sizi tanımamak mümkün değil. Bu arada siz de genç yaşta oldukça önemli başarılara imza attınız, tebrik ederim."

Kocaman gülümsedi ve hevesle konuştu:

" Sizin gibi büyük bir iş adamının adımı bilmesi beni çok onurlandırdı gerçekten. Ah! Neyse ben sizi daha fazla meşgul etmeyeyim, görüşmek üzere Barlas Bey."

" Görüşürüz Ilgaz Hanım." Gülümseyip yanımdan ayrıldıktan sonra bakışlarımı kızıma yönelttim.

Ilgaz'ın gidişini dikkatle izliyordu. Konuşma boyunca da yine aynı bakışlar ile bakmıştı.

İlginç...

" Barlas naber kardeşim?" Emrah'ın seslenmesiyle daldığım düşüncelerden ayrıldım ve bakışlarımı kızımdan çekip doğrudan Emrah'a yönelttim.

" Gelmenize sevindim, hoş geldiniz."

Karşımda Emrah ve kucağındaki kızı vardı. "Baylass!" Asya'nın ellerini bana doğru uzatıp sevinçle şakımasına karşılık gülümsedim.

" Nasılsın Asya?" Kocaman gülümsedi, "Şok iyim!" Onun bu halleri çok sevimliydi. Sare de büyüynce böyle tatlı tatlı konuşacaktı.

" Tekrardan seni kutlarım kardeşim. Bu arada az önce yanına gelen Hanımefendi kimdi? Yan yana yakışıyorsunuz sanki ha?"

Dedi Emrah, piç sırıtması ile. Kaşlarımı çattım. " Ne diyorsun lan sen pez-

Cümlem Emrah'ın acele ile ağzımı kapatması ile yarıda kesilmişti.

" Ayıp Barlas, kızının yanında bide." Kınayıcı bakışlarını üzerimden çekmezken konuşmaya devam etti:

" Hem demedik bir şey, Allah Allah. Neyse ben karımın yanına gidiyorum görüşürüz." Konuşmama fırsat bile vermeden yanımızdan ayrılmıştı.

Emrah'ın arkadından sinirle bakmayı bırakıp kucağımdaki kızım ile ilgilenmeye başladım.

Bir kaç dakika sonra nihayet ayağa kalktım ve konuşma yapmak için kucağımdaki kızım ile beraber kürsüye çıktım.