Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 11 - Duisternis

'Stop de simulatie!' Galmde Dominques stem door de de donkere ruimte. Het geluid klonk akelig ver weg, alsof ze elkaar niet net aan hadden geraakt. Een elektronishe stem overstemde haar bijna direct. Het zand vloeide als water onder haar voeten weg. Helder wit licht probeerde door de duisternis te breken, maar Melody durfde het niet dichtbij te laten komen. Ze wilde niet dood.

Voetstappen en schreeuwen vulden de kamer om haar heen. Het geluid van een opengaande deur klonk luider dan alles wat ze zeiden. De scherpe geur van paniek hing in de lucht. De stank brandde in haar neus. Was het haar paniek? Of die van iemand anders?
'Melody stop!' schreeuwde een stem die ze niet herkende. 'Focus je, hou het onder controle.'

Hij begreep haar niet. Ze had geen focus, ze had geen controle, geen gevoelens. Schaduwen hadden die dingen niet. Ze was niet echt, ze was een nachtmerrie. Ze was de duisternis en ze zou hem doden.

Een grommend geluid ontsnapte uit haar mond. Het kwam niet van niet haar eigen stem.

Waren dit haar gedachten wel?

Ze durfde er niet over na te denken. De duisternis voelde veilig. Het verkilde de angst, het joeg de monsters weg. Hier waren er geen mannen met messen en pistolen. Er cirkelden geen raven aan de hemel. Niemand wilde haar doden. Haar trillende lichaam werd bedolven door een deken van rook slierten. Ze knuffelden haar alsof ze haar wilden laten weten dat het goed zou komen.

Ze bleef zich vastklampen aan de rookslierten die tussen haar vingers door glipten. Zelfs toen de stemmen plaats maakten voor een oorverdovende stilte. Waren ze weg? Dominique was weg. Zouden de mannen haar zien als ze bewoog? Ze durfde het niet te proberen. Dus bleven haar knieën op de harde grond rusten. Waar het zand heen was gegaan wist ze niet. Het was samen met de warmte verdwenen.

Voetstappen doorbraken de stilte zo abrupt als hij gekomen was. Opnieuw klonken er stemmen, dit keer waren ze helder genoeg om haar duisternis open te breken.

'Melody kun je me horen?' Ze herkende de vrouwenstem ergens van. 'Melody?'

Claire, realiseerde ze zich. Degenen die haar voor de gek hadden gehouden. Die haar bespeeld hadden. De personen die het verdienden om te sterven.

Het silhouet de vrouw liep recht haar duisternis in, alsof ze niet bang was voor de schaduw. Langzaam werd haar gezicht zichtbaar. Ze droeg een kleine glimlach, een die duidelijk gemaakt was om haar gerust te stellen. Het was een toneelstuk. Claire was geen vriend en de anderen waren dat ook niet. Ze zouden haar pakken als ze hen toeliet. Ze zouden haar vermoorden. Ze wilde niet dood.

Schaduwen kolkten uit haar handpalmen. Ze schoten Claires richting uit, voor ze zich mengden met de rest van de rook. Een slim persoon zou nu wegrennen. Maar de niverial was een dwaas die niet luisterde naar waarschuwingen. En Melody zou haar straffen. Ze verdiende het toch?

Nee. Nee. Nee. Een snik verliet Melody's keel. Ze wilde niemand pijn doen. Dit was zij niet. Ze moest het stoppen.

De schaduw luisterde niet naar haar paniek. Het werd nog donkerder en ijzig koud. Claires gezicht was in rook gehoord.

'Rustig maar, ik ben hier om je te helpen.'
Leugenaar.

Claires vingers reikten haar richting uit, alsof haar lichaam nog bestond. Kon de vrouw niet zien dat ze schaduw was en geen mens. Ze kon haar niet dichterbij laten. Ze wilde niet dood.

'Claire, raak haar niet aan!' Lukes stem sneed als een mes door de schaduw. Zijn silhouet schoot naar voren. Zijn vingers grepen Claires pols net voor ze haar aanraakte. Hij rukte haar ruw achteruit. 'We moeten hier weg. Het is te gevaarlijk.'

De niverals stapten achteruit. Hun lichamen losten op in de rook. Opnieuw was ze alleen. Precies zoals ze het graag had. Hun voetstappen stierven weg en de deur ging dicht. Zo was het beter, zo was het veilig. Of niet? Was dit echt wat ze wilde? Haar schaduw voelde vreselijk koud en het licht dat er achter scheen doofde.

Waarom wilde ze hen dood hebben? Was ze echt zo'n vreselijk persoon? Wat hadden ze haar aangedaan? Was dit echt wie ze was? Wilde ze deze duisternis wel zijn?

Nee.

Ditmaal lukte het de schaduw niet om haar gerust te stellen, het kroop langzaam terug naar haar vingertoppen. Het enige wat overbleef was een pikdonkere ruimte en een akelige kou. Haar lichaam trilde en haar benen weigerden in beweging te komen. Haar koude huid bleef aan de grond gekleefd. Stille tranen liepen over haar wangen. Wat was er gebeurd? Wat had ze gedaan? Waren de mannen dood? Ze verdienden om te sterven. Maar Lucas, Claire, Dominique? Verdienden zij het ook? Had ze hen pijn gedaan? Had ze...

Nee. Dat mocht ze niet gedaan hebben. Dat kon ze niet gedaan hebben. Melody's vermoeide ogen scanden de duisternis, opzoek naar antwoorden. Er was helemaal niks meer, zelfs geen rook. Er was niemand meer om haar duisternis te beëindigen. Ze was alleen. Ze hoorde alleen te zijn. Ze was een monster.