Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 60 - Moordenaar

Vandaag was de dag dat ze een moordenaar zou worden. De gedachten spookte door Melodys hoofd, terwijl ze uit het raam van Stevens bestelbusje keek. Ze deed haar best om te doen alsof het oké was, maar het lukte haar amper. Hoe groot was de kans dat de niverials haar brief serieus hadden genomen? Wat als hij niet eens aan was gekomen?
Ze moest er van uitgaan dat het niet goed zou komen, anders zou ze nooit in staat zijn om dit te doen.

'Je bent niet echt spraakzaam, hè?' Steven draaide de muziek wat harder.

'Waarover zouden we moeten praten?' Dat ze iemand zouden vermoorden? Dat hij haar had willen hersenspoelen? Hij was wel de laatste persoon met wie ze wilde praten. Ze zat nog liever in de verhoorkamer van de niverials.

Hij zuchtte. 'Ik weet dat je me haat en ik mag jou ook niet, maar de komende tijd moeten we samenwerken. We kunnen beter ons best doen om tenminste te doen alsof, dat maakt het een stuk aangenamer.'

'Ik ben niet goed in acteren.' Ze keek naar de voorbij rijdende auto's. Het was spitsuur en druk op de weg. Zou Colette nu ook onderweg zijn? Zou haar partner zich straks afvragen waarom ze niet thuis kwam? Of zou niemand haar echt missen?
'Leer het,' was Stevens antwoord. 'Als je Louis niet kan laten geloven dat je dit wilt doen, ben je vroeg of laat volgende.'

Ze schudde haar hoofd, al lieten de woorden een rilling over haar ruggengraat lopen. 'Ik denk dat ik liever de volgende ben, dan dat mensen geloven dat ik hier zelf voor heb gekozen. Ik wil mezelf niet kwijtraken.'

'Trots helpt je niet om te overleven, je moet harder worden.'

'Zodat je het leuk vindt om mensen te martelen en lacht als anderen pijn hebben?'

Steven lachte zacht. 'Denk je echt dat ik ervan hou?'

'Zo lijkt het wel,' fluisterde ze. Haar stem kwam amper over de muziek heen.
'Ik zal het nooit leuk vinden, maar in deze wereld ben je veiliger als mensen bang voor je zijn. Niet iedereen heeft een gave als die van jou om zichzelf te beschermen.'

'Als ik deze gave niet had, waren we hier nu niet geweest.'

'En je vriendinnen waren er ook niet geweest.'

Ze keek hem aan. 'Had je ze vermoord?'

Hij haalt zijn schouders op. 'Wil je het antwoord echt weten schat?'

'Nee.'
'Dat dacht ik al.' Hij zette de muziek nog harder. De bas dreunde door het busje. Het geluid overstemde dat van haar bonkende hart.
Ze zei niks meer en hij ook niet. Het landschap gleed aan hen voorbij. De ondergaande zon had het in een bloedrode waas gehuld.

Na een half uur rijden verlieten ze de snelweg om het laatste stuk over binnendoorweggetjes te scheuren. Er waren weinig andere auto's meer en de rode gloed vervaagde langzaam tot een vertrouwde duisternis.
Het enige gebouw in de buurt van hun afspraak, was een kleine boerderij. De lichten stonden uit, dus er was waarschijnlijk niemand thuis. Ondanks dat het nog vroeg op de avond was, leek de hele omgeving al uitgestorven. Als Colette schreeuwde, zou er niemand zijn om haar te horen.

Louis had deze plek vast zorgvuldig uitgekozen. Ze had niets anders van hem verwacht. Dit was vast niet de eerste keer dat hij dit deed en als ze Steven moest geloven ook niet de laatste.
Melody beet op haar tong. Waarom was ze zo gespannen? Wat zij straks ging doen deed er niet toe. Als ze weigerde om Colette te doden, zou iemand anders het wel doen. Ze was slechts een nieuwe pion op een speelveld vol monsters en niverials. Aan welke kant ze precies stond, durfde Melody niet te zeggen.
Ze keek naar haar bleke handen, ze waren weer aan het trillen. Ze kneep in haar vingers zodat ze zouden stoppen. Zou ze ooit leren om haar angst goed te verbergen? Wilde ze het wel leren?

Gelukkig leek Steven niet te merken hoe bang ze was. Hij parkeerde de auto op een zandpad een eind van de verharde weg. Alles wat Melody kon zien waren bomen en struiken. Was dit de plek waar ze hadden afgesproken?