Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 20 - Dodelijke gedachten

'Zijn we nu klaar met dit serieuze gedoe?' Evan kwam overeind en liep naar een van de palen. 'We hebben nog een kwartier lang les en het gebouw staat niet in brand, dus laten we die tijd gebruiken.'

'Wil je de boel dan in brand steken ofzo?' Vincent liep naar de andere paal. 'Kom op dan.'

'Kijk maar uit brulaap.' Er ontstond een vlam in Evans handpalm.

'Wat je zegt ben je zelf,' zei Vincent voor hij in de aanval ging.

Melody keek geamuseerd toe. Het was lastig om niet te lachen om de twee. Al helemaal toen ze naast hun gaven ook steeds creatievere beledigen elkaars richting uit slingerden.

Halverwege het duel stootte Dominique haar schouder. 'Kijk eens wat voor een foto ik van je heb gemaakt.'

Melody keek op het scherm van haar mobiel. Op de foto zag ze zichzelf met schaduwen in haar handen. De punten van haar blonde haren waren donker, net als haar vingertoppen. En serieuze blik in haar ogen had iets angstaanjagend, toch leek ze meer controle te hebben dan ze daadwerkelijk had. Alsof ze de koningin van de duisternis was.

'Deze is nog beter.' Dominique swipte lachend naar een foto van Noah die omringt was door rook. Er stond doodsangst in zijn ogen.
Melody forceerde een glimlach, maar er was niks grappigs aan de duisternis. Iets wat Dominique niet snapte, want zij had het niet op dezelfde manier gevoeld.

'Ik stuur ze wel door,' zei Dominique.

Melody knikte en focuste zich weer op het duel dat Evan aan het winnen was. De jongen gebruikte de tips die Lucas hem had gegeven. Iets wat erg effectief was, al helemaal omdat Vincent niet in de toekomst kon zien.
Het was bijzonder hoe goed ze hun gaven onder controle hadden. De krachten leken precies te doen wat ze wilden. Zou zij dat ooit ook kunnen? Melody kon het amper voor te stellen nadat ze het gezicht van Noah had gezien. Maar niemand anders leek er aan te twijfelen.

'Hoe gaat het hier?' klonk een stem vanuit de deuropening.
Evan trok zijn vlammen terug en Vincent maakte het licht in de ruimte weer normaal.

'Goed hoor,' zei Dominique voor hen.

'We hebben concentratie oefeningen gedaan,' vertelde Evan gehaast. Er liepen zweetdruppels over zijn gezicht en op de betonnen vloer waren brandvlekken te zien.

'Is dat zo?' Mevrouw Brugman keek Lucas met een opgetrokken wenkbrauw aan.

De niverial haalde zijn schouders op. 'Ongeveer.'

Het was een klein wonder dat mevrouw Brugman genoeg met dat antwoord nam. 'Melody, kon jij de rest een beetje bijbenen?'

'Ja, het lukte redelijk.' Ze had niet de kans gekregen om te zien waartoe haar gave echt in staat was en of ze hem kon sturen, maar de docente hoefde dat niet te weten.

'Mooi, volgende les hebben jullie toegang tot de simulatieruimte. Het lijkt me goed dat Melody er in elk geval een doet om vertrouwd te raken met hoe een gave test zal verlopen. Voor de rest verwacht ik dat jullie een vooruitgangs rapport schrijven over waar jullie waren en hoe jullie zijn verbeterd. Is dat duidelijk?'

Iedereen knikte braaf, al was het met wat gezucht.

'Dan zie ik jullie volgende week. Succes met de andere lessen.' De lerares liep iets te gehaast de ruimte uit.
Vincent grijnsde naar Lucas. 'Held.'

'Ik zei toch dat ik jullie stunts niet zou doorvertellen.' Hij gaf hem een knipoog voor hij Noah en Melody aankeek. 'Kunnen we zo nog even praten?'

'Natuurlijk.' Met tegenzin bleef ze zitten, terwijl de anderen het lokaal uitliepen. Ze wist niet of ze zenuwachtiger was over de uitleg die ze hem moest geven of het feit dat ze de volgende les de simulatie ruimte weer in moest. Misschien zou Lucas het haar wel verbieden als hij hoorde wat haar gave in haar hoofd deed, dan had ze in elk geval een zorg minder.

'Dus stemmen,' Lucas zijn stem galmde door de nu bijna lege ruimte. 'Leg eens uit.'

Noah keek haar aan voor hij het woord nam. 'Toen ik haar gave overnam hoorde ik haar stem in mijn hoofd. Ik dacht eerst dat haar gave haar toestond om mijn hoofd binnen te dringen, maar het klopte niet. Ze vertelde me dat ik niks waard was en slechts een kopie was van anderen. Dat de enige manier om sterker dan iedereen te zijn, ze uitschakelen was.' Hij pauzeerde. 'Maar ik geloof niet dat Melody dat soort dingen tegen me zou zeggen. Dus het moet haar gave zijn geweest.'

Lucas keek haar richting uit. 'Melody, je moet eerlijk tegen me zijn, oké?'

'Oké,' zei ze zacht. Dacht hij dat ze de gedachten echt in Noah's hoofd had geplant? Wat als ze het per ongeluk had gedaan?

'Heb jij die gedachten aangestuurd?'

'Nee, ik denk niet dat ik er controle over had.' Ze keek naar de betonnen grond. 'Ik heb zelf andere gedachten, als ik mijn gave gebruik, maar ze lijken er wel op.'

'Wat voor een gedachten?' Lucas zijn stem klonk serieus, maar niet boos.

'Het is oké Mel,' spoorde Noah haar aan. 'Je kunt er niks aan doen wat je gave doet.'

Lucas stemde daarmee in. 'Het is niet jouw schuld, maar je moet er wel eerlijk over zijn. Dan kunnen we je er mee helpen.'

'Ik wens dat mensen pijn hebben of doodgaan.' Ze beet op haar lip. 'Maar ik wil dat helemaal niet doen. Ik wil jullie geen pijn doen. Ik denk niet dat hij mijn eigen gedachten zijn.'

'Heb je dat soort gedachten alleen als je je gave gebruikt?'
Melody knikte zacht en keek voorzichtig op.

'Ik ben blij dat ik dit weet,' zei Lucas rustig 'Zoals Noah al zei je kunt er niks aan doen wat je gave is, jij kiest er niet voor om deze kracht te hebben. Maar als je een gave als die van jou hebt, is het belangrijk om te weten waar jij eindigt en jouw gave begint. Als je weet welke stem van jou is en welke van je gave, wordt het makkelijker om er niet naar te luisteren.'

'Kan het dan makkelijker worden?' Zou er ooit een dag zijn waarop ze niet meer bang hoefde te zijn dat ze iemand pijn deed? Zou ze over een paar maanden haar gave niet meer als een vloek hoeven te zien?

'Natuurlijk, daarvoor ben je hier toch. We zijn hier om te leren.' Lucas glimlachte. 'Bovendien heeft Evan ook moeite gehad met zijn gave.'
Noah knikte. 'Maar nu is hij zo goed, dat we hem alleen daarmee kunnen plagen.'

'Precies, je hebt gewoon wat meer training nodig, maar daarom hebben we die ook ingepland. En nu ik weet wat je gave in jouw hoofd doet, gaan we daar ook aan werken.'

'Het is zo eng.' Melody keek hen aan. 'Ik ben bang dat het een keer nog erger mis gaat.'

'Dat hoef je niet te zijn,' vond Noah. 'Wij zijn allemaal ervaren genoeg om te weten wat we moeten doen en je krijgt les van een niverial.'

Lucas knikte. 'Ja, en jij verloor de controle geen moment, terwijl wij allemaal schrokken.'

Dat stelde Melody iets gerust. Hopelijk zou het niet lang meer duren, voordat ze haar gave volledig onder controle had. Ze wilde niet bang zijn voor zichzelf.