1 Eylül 1973'den beridir kullanılmaya başlanılan yöntem, Gryffindor ile Slytherin arasındaki buzları eritmeyi biraz da olsa amaçlıyordu. Her pazartesi Büyük Salon'da bir kura çekilir ve son üç sınıf arasından rastgele düşman binaya mensup iki öğrenc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
─── ⋆⋅☆⋅⋆ ───
James, Emily'i nazikçe kendisinden uzaklaştırarak yüzüne baktı. "Seninle uyumamı mı istiyorsun?" diye mırıldandı şaşkınlıkla. Ardından keyifsizce güldü. "Sen bir Slytherin'sin ve ben bir Gryffindor'um, Emily, bu pek mümkün değil."
"Eğer gerçekten istersek neden mümkün olmasın?" dedi Emily hafifçe gülümseyerek. "Binalarımız bize engel olamaz, James. Görünmezlik Pelerinin ile gizlice ortak salonuma girersin ve kimse seni görmez."
James sırıtarak göz kırptı. "Çok mu istiyorsun benimle uyumayı?"
Emily, kıkırdayarak James'in omzuna küçük bir yumruk attı. "Pislik yapma James!" Dudaklarını birbirine bastırarak gülümsemesini bastırmaya çalıştı fakat dudaklarının kıvrımı bir türlü bozulmuyordu. Ve bu tamamen James sayesindeydi. "Belli ki sen istemiyorsun..."
"Elbette istiyorum!" James, Emily'nin siyah saçlarını karıştırarak birkaç adım geriye gitti. "Beni burada bekle - pelerini alıp geliyorum."
Emily, James'in karıştırdığı saçlarını düzeltirken homurdandı ve arkasını ona dönerek zindanları terk eden çocuğu izledi. Dudaklarında istemsizce bir gülümseme belirdiğinde saçındaki elleri iki yanına düştü ve derin bir nefes alarak James'in hızlıca gelmesini diledi.
⋆⋅☆⋅⋆
"Sessiz ol!"
Emily, James'in olduğunu düşündüğü ama aslında bir boşluktan ibaret olan yere uyarırcasına baktıktan sonra taş kapıya döndü ve bina şifresini yüksek sesle söyledi. Taş kapı yana doğru kayıp geçit ortaya çıktığında Emily tekrar görünmeyen James'e döndü. "Hemen arkamda dur ve beni takip et. Kimseye çarpmamaya da dikkat et."
"Yalnızca ortak salonuna giriyorum," diye homurdandı James. "Yasaklı bir bölgeye değil."
Emily, daha fazla ayakta dikilmeyi bırakarak geçitten geçti ve ortak salona girdi. Saatler akşam beşi gösterdiğinden dolayı birçok kişi ortak salondaydı, hâliyle de içerisi epey doluydu. Emily, son kez arkasına göz ucuyla bakarak içeriye doğru adımladı.
Kızlar yatakhânesinin kapısının önünde durduğunda gözlerini içeride gezdirdi ve aradığı kişiyi bulunca, "Roxy!" diye seslendi. Kızın bakışları, arkadaşlarından ona dönünce Emily elini havaya kaldırarak kızı çağırdı. "Gelsene."
Roxy, arkadaşlarının yanından ayrılarak Emily'e doğru ilerledi. "Bakıyorum kendine gelmişsin. Potter sana yarıyor anlaşılan." Kıs kıs güldüğünde Emily'de gülmeye çalıştı, sadece çalıştı. "Her neyse. Ne oldu bakalım?"
