Elimdeki sigarayı küllükte söndürerek içeri geçip kendimi koltuğa attım isnanın evi gibisi yoktu vallahi
2 gün sonra Sedat baba geliyodu polisler tarafından dinlenme ihtimaline karşı o yurt dışındayken çok konuşmazdık.
Bitek kim yurt dışındaysa ne zaman döniceğiyle alakalı kısa ve öz mesajlar atardı, eğer tehlikedeysede emoji alfabemizi kullanırdık
Çiçek emojilerinden ibaretti bu yüzden oldukça basitti
Etrafımda göz gezdirdim yavaş yavaş her ne olursa olsun günün sonunu gene yalnız bitiriyoduk
Şerife Hanım telefonuma bir sürü mesaj atmıştı ama hiç birine bakmamıştım işin kötü yanıysa şarz aletim onlarda kalmıştı
Tarık bey zaten evlerinin anahtarını bana vermişti onlara yakalanmadan şarz aletimi alıp gelsem nolurduki
Derin bi nefes alarak ayağa kalkıp yatak odama doğru ilerlemaye başladım, odanın kapısını açtığımda beni mavi, yeşil, beyaz ve siyah karışımlı bi oda karşılıyodu
Odanın içi sade ve ferahtı, dolabın karşısına geçip bu evde bıraktığım kıyafetlerle güzel bi kombin yaparak üstüme geçirdim
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
30 dk sonra;
Eşofmanın cebinden evin anahtarını alarak kapıyı açıp içeri girdimde beni kahkaha sesleri karşıladı
Ben varken hep kavga ve kasvet olan bu evde ben yokkan kahkaha sesleri duyuluyodu
Yaptığım şey çok ayıptı fakat telefonumdan ses kaydediciyi açarak oturma odasının kapısının önüne doğru gidip dinlemeye başladım
"Bak anne o kız yokken ne kadarda neşeli evimiz" diye Alperenin sesini duyduğumda içimde kocaman bi boşluk oluştu sadece
"Deme öyle o senin kız kardeşin seninde pay hakkın var o kavgalarda" Şerife hanımın bu sesinden sonra kayıp şahıs konuştu demekki oda burdaydı
"Annem gel inat etme gitsin bu evden o kız" dedinde derin bi nefes verdim, duygularımızın karşılıklı olması beni mutlu etmişti
"Cihan deme öyle o senin kız kardeşin, Tarık bişey söyle şu oğullarına" vay demek kayıp şahsın ismi Cihandı, merakla Tarık beyi dinlemeye başladım
"Hayatım daha soyadımızı bile almak istemiyoki ban napıcamızı bilmiyorum" dedinde hayretle kaşlarım kalktı, güldüm
Hayat bana bi defa daha insanların bi insandan ne kadar çabuk vazgeçebilceğini göstermişti
Halbuki o bi babaydı, ben onun yıllarca öldü diye bildiği kızıydım
Ama kızmadım kimse kimseyi kırmadan mutlu olamazdı, onlarda beni kırmadam mutlu olamazlardı
Anlık gelen bi cesaretle yavaşça kapıyı açıp içeri girdim kayıp şahıs ay yani Cihancım beni gördüğünde hiddetle yerinden kalkıp
"Senin burda ne işin var ben sana bu gece bu eve gelmiceksin demedimmi!!!" diye bağırdında yüzümü burişturdum gerizekalı herif kulamın ırzına geçmişti
