Uğruna savaştığın bir zehir, sana düşman olabilirdi; ya silahla kanatırdı seni ya da bıçakla keserdi.
NF / PARALYZED MY NAME / OST
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alnımı yasladığım camdan kafamı kaldırdım, araba sıcak olmasına rağmen içeride çok soğuk bir hava vardı; kafamı sola çevirdim ve o soğukluğun nedenine baktım, beni gerçekten sinir ediyordu ama yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Ondan nefret ediyordum, tüm zerremle bu adamdan nefret ediyordum, aynı kandan olduğumuz için bıçakla bileğimi kesip onun kanından tek damla kalmayana dek akıtana kadar. Hiçbir bağımız kalmayana, bunun için her şeyi yapacağım kadarına; ama ne kadar çabalarsam çabalayayım, hiçbir makas bu adamla benim aramdaki bağı kesmeye yetmiyordu ya da hiçbir bıçak izi, yeterince kanımı akıtmıyordu. Zamanla akıtırdı belki fakat yine onunla aramdaki bağ mezarda bile kalırdı; ölüm kurtuluş olsaydı hiç kimse bu kadar beklemezdi zamanını. Ya hiçliğin içine atlardın ya da hiçlik sen olurdun.
Hiçliktim. "Onlar için seninle gelmeyi kabul ettiğimi bildiğini biliyorum, bunun için bundan bir anlam çıkarma. Beni nereye götürdüğün ya da ne yapacağın gram umrumda değil, sadece şunu anla; ben olmasam onlara yapacağın şeyi gittiğimiz yerde bana yaparsan, şuan senin sakin kaldığın kadar sakin kalmam çünkü ölmek için seninle gelmiyorum. Ve senin sinirimi bozduğun kadar hiçbir şey benim sinirimi bu kadar bozmuyor."
Sigarasından bir duman çekti, sinirimi ondan çıkardığımı fark ettiği için sakin kalmaya devam etti ve yüzüme bile bakmadan çektiği dumanı camdan dışarıya soludu. "Onları neden bu kadar umursuyorsun? Ya da onları mı demeliyim yoksa sadece onumu?Ayrıcalık yaratan, uğruna her şeyi göze alabileceğin herhangi birisi olabilir mi?"
Anlamsız bir ifadeyle suratına bakarak kaşlarımı çattım. Nil'i mi ima ediyordu yoksa yanlış anladığı bir şey mi olmuştu? Hiç sanmıyorum aslında, o hiçbir şeyi yanlış anlamazdı ama eğer ona baktığımı gördüyse, o bakışlarımda mutlaka bir anlam arardı çünkü ona, daha önce kimseye bakmadığım gibi baktığımı biliyordum ve bunu da sadece o anlardı, bundan da nefret ediyordum. "Kimse ayrıcalık yaratmaz, kimse kendisine ayrıcalık yaratacağım kadar umrumda değil ve olamaz da."
Sigarasından bir duman daha çekti, yüzünü cama çevirip dumanı dışarı soluduğundaysa birkaç saniyeliğine bana döndü. "Dokuz yaşındayken bile sesin bu kadar çıkmıyordu, sanırım gerçekten büyümüşsün; ama sana ne kadar bakarsam bakayım, karşımda hep bana korku dolu gözlerle bakan o çocuğu görüyorum, seneler geçse de görürüm."
