ကပြဖျော်ဖြေပြီးတဲ့နောက်မှာ မောနေပုံရသည့် ကောင်လေး ပါးစပ်လေးဟကာအသက်ရှုနေသည် ဒီလူရဲ့ စိတ်ကိုဆွနေသလားပဲ
"ကောင်လေး ဒီကိုလာ"
လက်နဲ့ပုတ်ပြပြီးပြောလာသည့်မြို့အုပ် ဘာဖြစ်ချင်နေမှန်းမသိပေမာ့်သူလည်းဒီလူရဲ့အမိန့်သံတွေကိုသဘောကျလာတယ်
"မင်းအသက် ဘယ်လောက်လည်း"
"နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ်ပါ"
သိပြီးသားဖြစ်သော်လည်း ဒီကောင်လေးဖြေတာကိုကြားချင်လို့
"ကောင်လေး ကကိုယ့်ထက်ငယ်တာပေါ့ ကိုယ်က သုံးဆယ့်တစ်"
".........."
"ကောင်လေး" "မင်းကျုပ်ကိုဘယ်လိုမြင်လဲ"
"မြို့အုပ်လို့မြင်ပါတယ်"
"စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းပြောပါသိချင်လို့အပြစ်မပေးပါဘူး"
ထို့နောက်မျက်နှာအားစေ့စေ့ကြည့်လာကာ
"အတ္တကြီးတယ်ထင်တယ် ကိုယ့်အတွက်ပဲကိုယ်ကြည့်တဲ့သူ ညှာတာရမှန်းမသိတဲ့ အသည်းနှလုံးမရှိတဲ့လူသား"
"ကျုပ်ကအဲ့လောက်တောင်လား"
"အဲ့ထက်ပိုတယ် "
"အဟွန်းး ကျုပ်က ကောင်လေးထက် အသက်ကြီးတော့ဘယ်လိုခေါ်မယ်စဉ်းစားထားလဲ "
"မြို့အုပ်ကမြို့အုပ်ပါပဲ"
"ကျစ် !!"
"ကောင်လေး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲလာ"
အနားတိုး၍ ရင်ခွင်ထဲတိုးမဝင်ဘဲ သူနဲ့ယှဉ်ရပ်ကာအောက်ကိုပဲကြည့်နေတာကြောင့် ဆွဲဖက်လိုက်တယ် ရှောင်ကျန့်က သိပ်စိတ်ရှည်တဲ့လူစားမဟုတ်
"ဘာ ဘာဖြစ်လို့အတင်း!!"
"မရဘူးလား ကောင်လေး .ကောင်လေးကချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းလို့လေ အသဲယားတော့လုပ်မိရာလုပ်တာ"
"ဘယ် ဘယ်သူကမေးလို့လဲ"
"အော် ဟုတ်ပါပြီ"
"အိပ်ရအောင်ကောင်လေးကျုပ်ပင်ပန်းနေတယ်"
"ကောင်းပါပြီ "
ထိုညမှာလည်း ဝမ်ဟာမြို့အုပ်ရင်ခွင်ထဲ လုံခြုံစွာအိပ်စက်နေပါတော့တယ် သိပ်လှတဲ့ညလေးကို ဘယ်သူမှနှောင့်ယှက်လို့မရ
YOU ARE READING
မြို့အုပ်မင်းရဲ့မူပိုင်
Fanfictionဗီလိန်မင်းသမီးနာမည်ပြန်ပြောင်းထားပါတယ် အရမ်းဖတ်ချင်တယ်ပြန်တင်ပေးဆိုတဲ့ညီမလေးကြောင့်ပြန်တင်ပေးဖြစ်တာပါ မဖတ်ရသေးရင်ဖတ်ကြည့်ပါဗျ
