YANAN KALPLER KRALLIĞI

I × zaman paradoksu

Deja vu, Fransızca bir kelimedir ve asıl anlamı "daha önce görüldü"dür. İnsanlar, sık sık deja vu yaşalarlar fakat bunun gerçek anlamını bilmezler. Deja vu, doğru zamanda doğru yerde olduğunuzun belirtisidir. Gördüğünüz, duyduğunuz, söylediğiniz ya da yaptığınız her ne olursa olsun; o an, her şey mükemmel bir şekilde sizin için hizalanmıştır. Deja vu yaşamayı bitirdiğinizde benliğiniz, bilinçaltınızın bunu zaten bildiğini anlar. Kısaca, eğer dışarıdaysanız, ya da herhangi bir yerde, ve birden bire deja vu yaşadıysanız, o an orada olmanız gerektiğini bilmelisiniz. Onlar, ruhsal kontrol noktalarıdır.

16.11.2023

Hayat bazı insanlar için ismi bilindik bir ressamın klişe tablosuna benzerdi.

Herkes hayatını kendi elleriyle yaratırdı. Adımlarımızın geçeceği o patikayı belirlenler bizdik, kendi rotamızı kendi ellerimizle çizerdik ancak her zamanki gibi günün sonunda kendi yolumuzdan şikayetlenirdik. Evet, bazen gidişatta aksaklıklar meydana gelebilirdi. O yolun sonu kapalı olabilirdi, kendimizi çıkmaz bir sokağın ortasında bulabilirdik ama yine de bu yolu seçen bizdik. Yol ayrımının tam önünde kalan, ve bir karara varıp o yönden gitmeyi tercih eden bizlerdik. Bazen işler yolunda gitmezdi, tıkanıp kalırdık belki de bir noktada ama eninde sonunda, her ne olursa olsun ulaşmamız gereken o noktaya ulaşırdık. Hatalarımız, yanlış seçimlerimiz farkında olamasak da her seferinde bizi hedefimize ulaştırır, günün sonunda emellerimizi ve arzularımızı yerine getirirdi.

Bu yollardan gitmek, hakikatin özüne ulaşmak da bir tablo yapmaya benzerdi işte. Fırçayı tutan kişi her kim olursa olsun, ne kadar kaliteli bir insan olursa olsun onun seçtiği yollar bu tabloya şekil verirdi ve ne kadar yanlış yaparsa, bu tablo da o kadar karalamaya dönerdi. Her ne kadar tablo bittiğinde şahane gözükse de, onun aslında bir klişeden ibaret olduğunu bakan herkes görebilirdi. Tablonun sahibi de bu eserin ne kadar sıradan, klişe olduğunu görürdü ama bunu sunmaktan çekinmezdi, çekinmemeliydi. Klişeler de hakikate giden o patikada birer tuğlalardı çünkü, hayatın parçalarıydı onlar da. Belli bir yerde birleşir, büyüyerek çığ gibi olurlardı ve sonunda da yaşamımızın eserini bizimle beraber ortaya koyarlardı.

Atlas, elinde tuttuğu siyah boyaya bulanmış kıl fırçayı bıraktı ve diğer elindeki paleti de yandaki masaya bıraktıktan sonra, birkaç adım geriledi. Kendi eserini uzaktan daha iyi bir biçimde inceledi, tabloyu gözleriyle adeta zan altına alırken en sonunda bir tebessüm kondu dudaklarına ve üzerindeki beyaz, lakin boya lekelerinin doldurduğu önlükten kurtulma gereksinimi duydu. Bu kadındı işte. Günlerdir, hatta haftalardır onun rüyalarındaki şeytanı üstlenen, bir gece bile onu yalnız bırakmayan kadın buydu. Dalya Akay'dan başkası değildi tablodaki şahıs. Neredeyse siyah kadar koyu kahve saçları ve bir okyanus kadar mavi gözleri ilk bakışta tüm dikkati üzerinde toplarken, dolgun pembe dudakları ve hafif çilleri de ikinci safhada göze hoş gelmeye başlıyordu. Garipti. Bir kadının, daha doğrusu var bile olmayan bir kadının rüyalarında böylesine yer etmesi fazlasıyla garipti ve bu duruma bir çare bulamıyordu Atlas. Neyi ne kadar denerse denesin, bir türlü bu lanetten kurtulamıyordu.

Ellerindeki boya lekerini banyoda arındırdıktan sonra tabloyu kurumaya bıraktı, saati kontrol etti ve akabinde üzerindeki bu boya lekeleriyle dolan kıyafetlerinden kurtuldu. Her ne kadar önlük giyse de akrilikleri bir şekilde üzerine bulaştırmayı beceriyordu, bu sebeple üzerindeki kıyafetlerin de bir güzel yıkanmaya ihtiyacı vardı. Kendi yatak odasından aldığı temiz kıyafetlerle yer değiştirdi üzerindeki kıyafetler, çok daha rahat kıyafetlerle kuşanırken saati ikinci kez kontrol etti ve sekizi biraz geçtiğini gördü. Hava almaya ihtiyacı vardı, nereye gideceğini henüz belirlememişti ve ayakları onu nereye götürürse oraya gitme gibi bir plan vardı zihninde. Sadece cüzdanını aldı yanına ve ceketinin iç cebine koydu, yürüyüşten başka bir şey yapmayacağı için evden fazla uzaklaşmayacağını düşünerek başka bir şey almamıştı.