Ο Καθηγητής Μου;

~8~

-Τι κάνεις έξω τέτοια ωρα;

Η Ηρώ έμεινε σιωπηλή. Πήρε μια βαθιά ανάσα.

-Ηθελα να πάρω λιγο αέρα, για αυτο βγήκα.
Είπε και του έριξε ενα ψεύτικο χαμόγελο.

Ο Πέτρος είδε τα μάτια της και κατάλαβε ότι έκλαιγε. Ήταν κόκκινα γύρω γύρω και οι βλεφαρίδες της γυάλιζαν από τα δάκρυα. Πόνεσε η ψυχη του. Ήθελε να τη σφυξει στην αγκαλιά του.

-Ηρώ. Εκλαιγες;

Εκείνη ξαφνιαστηκε, δεν περίμενε να το παρατηρησει. Άρχισε να κοιτάει κάτω αποφεύγοντας το βλέμμα του.

-Όχι δεν έκλαιγα.

Ο νεαρός καθηγητής πλησίασε πιο κοντά της. Οι παλμοί της άρχισαν να ανεβαίνουν.

-Αστα αυτά. Τι εγινε;

-Δεν θελω να το συζητήσω.

Ο Πέτρος ανησυχούσε πολυ για εκείνη. Ποιος ευθύνεται για τα δακρυσμενα μάτια της; Ήθελε πολύ να μάθει.

-Ωραία δεν χρειάζεται να πεις κάτι. Είναι αργά όμως και δεν γίνεται να είσαι έξω. Έλα να σε παω σπίτι.

Η Ηρώ με μια κίνηση άρχισε να μεγαλωνει την απόσταση ανάμεσα τους. Το προσωπο της σκοτείνιασε.

-Δεν πάω σπίτι.

Ο Πέτρος την παρατηρούσε σιωπηλός.

-Οκ τοτε πάμε κάπου αλλού. Μπες.

Η Ηρώ χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισε να περπατάει με τον Πέτρο προς το αυτοκίνητο. Δεν την ένοιαζε που ήταν λάθος να είναι μαζί. Τον Θέλει απλά δίπλα της τωρα που νιώθει πως η καρδιά της σπαει λιγο λιγο σε χίλια κομμάτια.

Η διαδρομή στο αμάξι ήταν ησυχη. Κάνανε ένα γύρο όλο το στενό και το αμάξι σταμάτησε έξω από ένα άγνωστο σπίτι. Η Ηρώ παρεξενευτηκε.

-Βγες.

-Που ειμαστε;

-Στο σπίτι μου.

Η Ηρώ ξαφνιαστηκε. Ένιωσε την αδρεναλίνη να ανεβαίνει.

-Γιατι με φέρατε εδω;

-Εσύ δεν είπες ότι δεν θες να γυρίσεις σπιτι;

-Ναι αλλά..

-Ηρώ απλά μπες δενπρόκειται να σου κάνω κακό.

Ξεκλείδωσε την πόρτα και την προσκάλεσε μέσα. Εκεινη δίσταζε αλλά τελικά μπήκε.

Το σπίτι του ήταν κάπως μικρό, αλλά πολύ βολικό αφού ζούσε μόνος. Η Ηρώ παρατήρησε αμέσως το ποσο καθαρός ήταν όλος ο χώρος. Το σπίτι έλαμπε.