ဦးက ခခရင်ဖုံးအကျီက ဘောက်စေ့လေးတွေကိုသေချာပြန်တပ်ပေးနေတော့ ခခရှက်လို့ခေါင်းလေးငုံ့ထားရင်း ကပိုကရိုဝဲကျနေတဲ့ဆံပင်တွေကိုသပ်တင်နေမိသည်။
'နာနေသေးလား..ရေနွေးဝတ်ကပ်ပေးရမလား'
'ရ...ရပါတယ်..'
ရှက်ပါတယ်ဆို..ရေနွေးဝတ်ကပ်ပေးအုံးမတဲ့။ခခရဲ့ဦးက သိပ်မလည်ပါဘူး။
ဦးက ခခနဖူးကိုနမ်းလိုက်ပြီးနောက် ကုတင်ပေါ်ကဆင်းသွားပြီး မှန်တင်ခုံအံဆွဲထဲက ယွန်းသေတ္တာလေးယူပြီးကုတင်ပေါ်ပြန်တက်လာသည်။
'ဦးး..အဲ..ဟုတ်ပါဘူး..မောင်...အဲ့ဒါဘာလေးလဲ'
ခခက မှားခေါ်မိလို့ ပါးစပ်ကိုလက်နဲ့အုပ်ကာထားမိတော့ ဦးက ပြုံးပြလာသည်။
'ခါးအဆင်ပြေသလိုပဲခေါ်တော့..မောင်နားလည်တယ်'
'တကယ်နော်.. ဦးလို့ပဲခေါ်ချင်တယ်...'
'အင်းး...မောင်က ဦးအရွယ်ဖြစ်နေပြီဆိုတော့..'
'ဟာ...အဲ့လိုပြောပါနဲ့...ခခ ငယ်ငယ်ကတည်းက အိပ်မက်ထဲမှာဦးကို အမြဲတွေ့ခဲ့ရလို့ စိတ်ကစွဲနေလို့ပါ..နော်...ဦး....ဦးကအသက်ကြီးလို့ ဦးလို့ခေါ်တာမဟုတ်ဘူးလေနော်...'
'ဦးဖြစ်ဖြစ်မောင်ဖြစ်ဖြစ် ကိစ္စမရှိတော့ဘူး..ခခနေမင်းဆိုတဲ့ဆရာမလေးက မောင့်ရဲ့တစ်ချိန်တုန်းကခါးဆိုတာသေချာအတည်ပြုလိုက်ပြီမလို့ ရပြီ'
'ဟင်!...ဦးကဘာနဲ့အတည်ပြုလိုက်တာလဲဟင်'
'အဟွန်းးး..လက်ထပ်ပြီးရင်ပြောပြမယ်..ဟိူဘက်လှည့်...ဆံပင်စည်းပေးမယ်...'
ဦးက ယွန်းသေတ္တာလေးကိုဖွင့်လိုက်တော့ အထဲမှာHandmadeခေါင်းစည်းကွင်းလှလှလေးတွေ။
'ဦးး...လှလိုက်တာ... ဘယ်တုန်းကဝယ်ထားတာလဲ'
'ခါးကိိုယ်တိုင်လုပ်ခဲ့တာလေးတွေလေ..'
'ဟင်!....ဦးကခုထိသိမ်းထားသေးတယ်'
ထိုစဥ် ဦးက ကလစ်လေးတစ်ခုကို ခခရဲ့ခေါင်းမှာပန်ပေးလာပြီးး
'ဒီကလစ်ကလေးက ခါးနဲ့မောင်ကားပေါ်မှာ စ တွေ့ကြတုန်းက ကားပေါ်မှာကျန်ခဲ့တာလေ.'
