my random writing book

(D) onzichtbaar

Ik voel me onzichtbaar.

Ik ben er altijd voor hen gewees. Ik heb altijd geluisterd wanneer ze ergens mee zaten. Ik heb mijn eigen gevoelens aan de kant gedrukt zodat ik ze kan opvrolijken. Ik heb het beste advies gegeven die ik kan geven. En dan... dan is er ineens ruzie tussen twee. Omdat één niet nadacht over de reactie die ze gaf. Oh nee hier gaan we weer, gewoon niet mee bemoeien.
Dan valt mijn naam... blijkbaar ben ik alleen vrienden met de één omdat de ander mij aan haar introduceerde ofzo. Dat vind ik niet kunnen dus zeg ik er wat van. Genegeerd.... ze negeren mij gewoon. Één begint over hoe zwaar ze het heeft. En dan  zegt de ander dat ze het nog veel zwaarder heeft.

Ik snap het niet meer....

Wat....

"Niemand is er voor mij. Ik heb niemand om mee te praten over dit soort dingen. Niemand geeft om mij. Niemand begrijpt mij."

Oh dus dat ben ik...

Een niemand.

Serieus alles wat ik voor ze gedaan heb en ik als een persoon bestaat blijkbaar niet meer. Ik kan het niet meer aan, als mijn hulp niet goed genoeg is en blijkbaar niet meer bestaat dan ga ik wel school om hulp vragen. Ik vertel het hun. En ineens worden ze boos op mij. Ik weet niet meer wat ze van me willen. Het ene moment hebben ze het o zo zwaar en is er zogenaamd niemand die ze helpt en het andere moment willen ze mijn hulp niet.

Ik voel me niet gezien en niet gehoord. En nu doen ze ineens alsof er niks gebeurd is. Oh en ik word weer genegeerd alsof ik ook ineens vind dat alles goed is. Ik krijg appjes binnen van bijde. Nu negeer ik hun. Als ik een niemand ben dan app ik je ook niet terug.

Af en toe vraag ik me af of ik me niet gewoon eens van kant moet maken (of in ieder geval een poging doen) om ze wakker te schudden. Anders luisteren ze waarschijnlijk toch niet. Dit is gewoon niet normaal meer. Eerst om hulp roepen en dat mij afwijzing terwijl ik ze hulp wil bieden. En als ik ook maar even over mijn eigen gevoelens praat dan stel ik me aan of wil ik aandacht. Of ik word gewoon strak genegeerd. Wat zijn dat nou voor vrienden. Ik krijg steeds meer gedachtes over mezelf pijn doen. 'Doe het om ze te waarschuwen, hey ik ben er ook nog!' 'Ze noemen je toch een niemand dus laat ze een voelen hoe het is als je een niemand bent.'

Ik snap niet hoe mensen zo makkelijk met mij kunnen praten over hun problemen. Ik vertel niemand wat er in mijn omgaat. Vaak omdat ik het niet kan uitleggen of ik begrijp het zelf niet eens. Ik wil heel veel kunnen, doen, leren en begrijpen. Ik wil alles goed doen. Maar... ik wil ook niks; niet moeten doen, niet moeten bewijzen, niet moeten kunnen, niet moeten weten. Het toneelstuk... ik herinner me iets wat daar gezecht werd: "ik wil niks zijn." Die begrijp ik nu ineens. Als zij zeggen dat ik een niemand ben waarom dan nog doen als of ik wel iemand ben.