#Unicoad
အရင်တစ်ချိန်က ကျွန်တော့် အပေါ် ကိုကို ဆိုပြီး ခင်တွယ်ခဲ့တဲ့ ကလေးက အရွယ်ရောက်လာသည်နဲ့အမျှ ခက်ထန်လာတယ်
အရင်ကလို ချွဲခြင်စပြုခြင်းမရှိ သူစိမ်းလိုဖြစ်လာတယ် အရင်ကဆို မုန့်တွေ လည်း မျှကျွေးတက်သလို မိဘကို လွမ်းလို့ မျက်ရည်ကျနေရင်လည်းဘဲ "ကိုကို ကို့ကိုဘေးမှာ ကျွန်တော် တစ်ယောက်လုံး ရှိပါသေးတယ် ကိုကိုရဲ့" လို့ အရွယ် နဲ့မလိုက်အောင် လူတစ်ယောက်ကို နှစ်သိမ့်ပေးတက်တယ်
ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အပြုံးတွေ အရွက်ရောက်လာသည်နှင့်အမျှ ဒီကလေးမျက်နှာပေါ်က ပျောက်ဆုံးလာတယ်
"ကြားလား ဆောနူး!!"
"ဟုတ် အကိုလေး"
အွန်းပါ နီခိ့လေးရဲ့လို့ ပြောနေကျဆိုပင်မယ့် ကျွန်တော့်ပေါ် စိတ်ကွက်သွားမှာ ကြောက်မိတယ် အသိစိတ်က ဒီကလေးကို ခင်တွယ်ရုံထက် ညီလေး တစ်ယောက်ထက် ပိုနေတယ်ဆိုတာကို ကျွန်တော် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရိပ်မိတယ်
မုန်းသွားမှာ မမြင်ချင်တော့မှာ ကြောက်မိတယ် မီဘတွေ ထွက်သွားခဲ့ကတည်းက ဆွေးမျိုးဆိုသည်မှာလည်း ငွေမျက်နှာဘဲလေ တစ်ကောင်ကြွက်ဘဝ ရောက်သွားခဲ့တာ ဦးလေးဂျွန်ရဲ့ စောင့်ရှောက်မှု သခင်ကြီးနဲ့ ချစ်ခင်မှုကိုသာ မရခဲ့ရင် ကျွန်တော့်ဘဝက မတွေးရဲစရာပါဘဲ
တစ်ယောက်ဖြစ်ချိန်ဆို ငယ်ငယ်တည်းက ကျွန်တော့်အနားရှိနေပေးခဲ့တယ် ငိုနေတဲ့အချိန် ကလေးတစ်ယောက်က ကျွန်တော့် မျက်ရည်တွေ တိတ်သွားအောင် အမြဲ အနားမှာ ထွေးပွေ့ပေးခဲ့တယ်
မျက်စိရှေ့တွင် ဒီကလေးရင့်ကျက်လာလိုက်တာ ဖြောင့်တန်းနေတဲ့နှာချောင်း ထင်းနေတဲ့ပါးရိုး မျက်အိမ်မှေးမှေးလေးနဲ့ စူးရှတဲ့ အကြည့် မှေ့စေ့အောက်ကမှည့်လေ(ဆိုးတာက ကျမ အခါးမကျွေးတက်ဘူး ဖြစ်နေတယ်)
Lavender နဲ့ ထူးထူးနဲ့ကို ဒီကောင်လေး ကိုယ်သင်းနံက Lavender ရနံ့လေး
အကျော့အမော့နဲ့ထွက်သွားလိုက်တာ ကြီးလာသည်နဲ့အမျှ အတော်တကိုယ်ကောင်းဆန်လာတယ်
