#Unicoad
"ဘာ"
"ကျွန်တော့်စီက ခွင့်ယူပြီးမ အပြင်ထွက်ခွင့်ရှိတယ်လို့"
"အမ်... ဟုတ်ပါပြီ အမြဲကြီးတော့ ကျွန်တော် ခွင့်ယူနေမှာမဟုတ်ဘူးနော်"
ဆက်နေရင်သိတယ် အလျော့ပေးတတ်တာမို့ ဒီကလေးဒီထက်ပိုပြီးပြောလာမှာ လှည့်ထွက်ခဲ့ပြီးလုပ်စရာရှိတာ လုပ်နေလိုက်တော့၏
..........
"ဆောနူး ကို မင်းကို ပြန်လာခေါ်မှာမို့ မင်သဘက်ကအသင့်ပြင်ပြီးစောင့်နေရုံလေးဘဲ"
8တန်းနကတည်းက ချစ်လာခဲ့ရတာ ဒီမျက်နှာကိုဘဲ တစ်ကမ္ဘာမြင်လာတာ မျက်နှညလေးနည်းနည်းမဲ့ရင်တောင် မနေတက်ခဲ့တာ တစ်ခါခါ အိမ်ကညီလေး ရိုက်လိုက်လို့ဆိုပြီးအနာတွေနဲ့ ကျောင်းလာခဲ့တာလည်းမှတ်မိသေးတယ်
"ဆောနူး ဒါတွေက ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလည်း ညီလေးဆိုတဲ့ တစ်ယောက်လက်ချက်ဘဲလား"
"အဲ့လိုတော့မဟုတ်ပါဘူး ဆောင်ဟွန်းhyung ရယ် ဒီတိုင်း တူတူဆော့ပေးရင်းထိမိခိုက်မိတာပါ"
အမြဲ အဲ့ညီလေးဖြစ်သူဘက်ကကာပြောတတ်တယ် ဘယ်တော့အပြစ်မမြင်ဘူး ထိကောင်လေးက အစောက ကိုယ်တွေ့ခဲ့တဲ့ ကောင်လေးမလား ဆောနူး???
.............
"ကျွန်တော် ဒါမကြိုက်ပါဘူးလို့"
"အကိုလေးဘဲ မနက်က ကြက်သားကြော်ဆိုလို့ ကျွန်တော် ဆီပူပေါက်ခံပြီး ကြော်ပေးထားတာကို"
ပြောတော့မှ သေချာကြည့်မိတယ် ဖြူဝင်းပြီး ပန်းနုရောင်အသားအရေမှာ အနီစက်ကလေးတွေ
"လာ ဒီကို အဒေါ်ကြီး ကျွန်တော့်ကို ဧည့်ခန်းထဲက အံဆွဲထဲမှာ ဆေးသေတ္တာလေးယူပေးပါအုံး"
"ဟုတ်ကဲ့ အကိုလေး"
"ရ..ရပါတယ် ကျွန်တော့်ဘာသာလုပ်လိုက်ပါ့မယ် အစားပျက်အောင်"
"ကင်မ်ဆောနူး လာခဲ့လို့ပြောရင်လာလေ!"
အသံနည်းနည်း မာသွားသယောင် ခန္ဓာကိုယ်လေးကတွန့်လို့
"အာ့ ဖြည်းဖြည်း နီခိ"
"ဖူး.... နာသွားလား နည်းနည်းတော့သည်းခံလေ ခဗျားက"
