Bio'larım| Abilerim

1

Selamun aleyküm imanlı kardeşlerim

(Bu tür kitapları seviyorsanız diğer kitabıma da beklerimmm!!)

Şimdilik bu kadar başlama tarihlerini alayım—————————>

...

"Gel gündüzle gece olalım." Diyerek sırtında olduğum adamın kafasına daha çok sarıldım. "Gel gökyüzünde yıldız olalım." 

Kelimeler ağızımdan yuvarlanarak çıkıyor, çoğuda anlaşılmıyordu. Sesimde karga gibiydi zaten ama şu an bunları umursayacak değildim.

Kendimi Tarkan, Seda Sayan, Barış Manço, İbrahim Tatlıses ve daha nicesi gibi hissediyordum.

Ama tek hissettiğim bu da değildi, azıcıkta midem bulanıyor olabilirdi... 

"Seninle mutlu yarınlara koşalım." Dedim kollarımı iki yana açarak ama dengemi kaybedince tekrar kafasına yapıştım. "Gel beraber mesut olalım."

Şarkımın sonuna gelmiştim ama beklediğim alkış beni karşılamamıştı. Kimseler alkışlamıyordu. 

"Alkışlayınsanıza lan." Diye bağırdım Kara Murat edasıyla. Birazdan 'hepinizin kellesini havaya uçururum' demeye bile başlayabilirdim.

Mazur görülmeliydi, fazla kendimde değilim.

"Alya kafamı bırakmayı düşünüyor musun?" Dedi kafasını tuttuğum yaratık.

"Hayır." Dedim omuz silkerek. Deve gibi boyu vardı, bırakıp dengemi sağlayamazsam gökdelenden düşmüş gibi olurdum büyük ihtimalle.

"Peki neden?"

"Çünkü midem bulanıyor." Dediğimde beni hiç düşünmeden, hiç acımadan, hiç acaba kıçı kırılır mı bile demeden yere attı.

Tam olarak bir hayvandı, zürafa olanından.

Ağızımdan istemsiz bir inleme kaçtı. Etrafımda ki kimse normal değildi. İnsanların arkadaşları mideleri bulandıklarında dur su getireyim derdi. En kötüsünden hamile misin şakası yapardı.

Bu da kafasına kusmayayım diye beni yere atıyordu.

"Ulan." Dedim kafamı kaldırarak. "Götüm düzleşti lan senin yüzünden."

Cidden arka tarafımı pek hissetmiyordum.

Gülerek elimden tuttuğu gibi beni geri kaldırdığın da bu seferde kolumu koparıyordu. Ortası yoktu şerefsizin.

"Çüş," Dedim refleks olarak. "Az yavaş lan."

Zaten etrafımda ki her şey dönüyordu.

"Özür dilerim." Diyerek kolumdan tuttuğu gibi beni yanına çekti. 

Sokak lambalarının aydınlattığı sokaklara sessiz sessiz yürüyorduk, daha doğrusu o beni yürütüyordu zira benim etrafımda ki her şey dönüyordu.

Sanki kafam az ağrımıyormuş gibi bende beyefendinin kolunun altından çıkıp dönmeye başladım. "Mesneviden ders aldııım, oldum mevlana gibiiiii." Diyerek kendi etrafımda dönüyordum.

Ben böyle dön dön dönerken, yardımıma yine yanımda ki adam yetişmişti. "Gel kızım buraya." Dedi beni durdurarak. "Ulan zaten hiperaktif gibi bir şeysin birde içince iyice deliriyorsun." Dedikten hemen sonra böyle olmayacağını düşünmüş olacak ki beni kucağına aldı.

Bu sefer ise bambaşka bir şarkıya uçmuştum. "Göklerde kartal gibiydiiiim." Bir yandan şarkı söylüyor diğer yandan kollarımı iki yana açmış sanki gerçekten uçuyormuşum gibi çırpıyordum.