Bio'larım| Abilerim

3

Kulağımda ki telefonla yavaşça baykuşlar gibi arkamı döndüm. Bütün polis abiler dönmüş bana bakıyordu. Yine sıçıp sıvamıştım herhalde. Böyle rezilliklerde anca benim başıma gelebilirdi zaten.

Yüzümde ki zoraki gülümsemeyle elimi kaldırıp 'merhaba' işareti yaptım. Ama onlar yapmamışlardı, bütün karizmalarıyla kalkıp bizim masaya gelmişlerdi. Kısacası adamlar babalarının malıymış gibi gelip masaya kurulmuşlardı.

Şu an Arasın arkadaşlarının yokluğunu anlamam için çok güzel bir andı.

Hep birlikte gözlerini Arasa dikmişlerdi ama Aras hiç üstüne alınmamış gibiydi. Oda aynı bakışlarla onları süzüyordu, gitmeyede pek hevesli değil gibiydi.

Gitmesindi de zaten. 

Kendimi Kurtlar sofrasının ortasında gibi hissediyordum.

Boğazımı temizleyerek "Hanginizdi bana adamsan polislere ver diyen." Diye sordum şimdi anlaşılıyordu neden bir taraflarının tutuşmadığı.

Hâlâ Arasa tip tip bakan sarışın mavi gözlü çocuk yüzünü bana çevirerek. "Bendim." Diyerek kendini belli.

Kafamı salladım, hiç sevmemiştim ben bu çocuğu.

Hayır bir kere çocuğun tipinde meymenet yoktu ki. "Adın neydi senin?" Dedim sahte bir şekilde gülümseyerek. Oda aynı duyguları benim için hissediyor olacak ki aynı benim gibi gülümseyerek karşılık verdi. "Eymen."

Hiç bir şeyi içimde tutunmayı sevmezdim. "Seni hiç sevmedim Eymen." Dedim bu sebepten.

"Bende seni Alya." Dedi aynı oda benim gibi.

Bilmiyordu ki şu an boynuna yapışabilirdim.

Eymeni boş vererek başka bir esmere döndüm. "Buluşmak istediniz, buluştuk." Dedim. "Tam olarak ne içindi?"

"Telefonda da bahsetmiştik." Dedi esmer olan. Aklına gelen şeyle söyleyip söylememek arasında kalmış gibiydi. "Sen bizim azıcık kardeşimiz oluyorsun sanırım."

Azıcık mı?

Anladığım gerçekle yutkundum. "Evlilik dışımıymışım?"

Azıcık deyince aklıma sadece bu geliyordu.

Karlımda ki Eymen adında ki hayvan bir anda gülmeye başladı. "Yok," dedi hâlâ gülmeye devam ederek. "Sen daha çok insan dışısın."

Yanında ki iki kişi aynı anda kafasına vurunca yüzünü buruşturarak elini kafasına götürdü.

"Hayvanlar."

Konuyu başka bir esmer devraldı. "Yani birazcık derken, o anlamda değil."

"Neyim lan ben o zaman?" Diye sordum. "Üvey kardeşiniz mi?"

Neyleri neyleri?

"Bir saniye." Dedim yeni fark etmiş bulunduğum gerçekle. "Siz gerçekten benim abilerim misiniz?" Dedim gözlerimi hepsinin üstünde gezdirerek.

Hadi lan oradan. Dedikleri doğruysa annem olacak kadına azıcık hayret ediyordum. 

Kadın tabiri caizse doğurmamış sıçmıştı.

Hep birlikte kafa sakladıklarında ben hâlâ şaşkındım. "Hepiniz mi?"

Yine kafa salladılar.

"Sen,"Dedim uyuklayan işaret ederek. "Sen, sen, sen ve hatta şu bile mi?" Son yeri yüzüme buruşturarak söylemiştim zira gösterdiğim kişi Eymen şahsiyetiydi.