Stilte in mijn hoofd

Tegenspoed

De wereld probeert mij echt wat te vertellen. De vreemde plotselinge pijntjes die zich in mijn lichaam voordoen, had ik normaal gesproken nooit.
Dus dit is hoe pijn voelt.
Weer schrijf ik in de bus, het lijkt dan wel alsof de tijd stilstaat en ik opeens bij mijn bestemming ben teleporteert. De binnenkant van mijn scheen voelt branderig, alsof iemand met een rubber elastiekje er overheen aan het wrijven is. Achja als dat alles is.
Bussen die overvol zijn zouden verboden moeten worden.
Mijn hoofd kan geen goede zinnen formuleren, wellicht ligt dat aan de keiharde herrie die ik in mijn oren pomp.

Gisteren heb ik een half uur in de file gezeten. Ten eerste kreeg de bus bijna een ongeluk, door op een auto in te rijden. Ik voelde me erg veilig op dat moment. Uiteindelijk kwamen we langs de plek van ellende waar een incident zich had plaatsgevonden. Een motorrijder, op de grond. De motor lag er een paar meter verder volledig total loss bij. Er stroomde een smurrie van motorinhoud de weg over. Het zicht van die total loss motor brak mijn hart, ik heb een zwak voor motors en zeker motorrijders. Weer kom ik iets dichter bij de conclusie dat een ongeluk altijd zich rond mij afspeelt.

Zo ook deze ochtend. Maar dit keer was ik degene die op de vloer, naja eerder het asfalt, lag te chillen.

.
.
.
.