Niet dood willen, maar ziek willen zijn. Ik zou er een moord voor doen om ongeneeslijk ziek te kunnen zijn. Het klinkt waarschijnlijk raar en mentaal ziek, maar soms schiet het me te binnen. Pas dan zou ik écht kunnen beginnen met leven. Die dingen mogen doen die ik zo graag zou willen. Kunnen gaan genieten van elke ademteug die je tot je neemt, want het zou zomaar de laatste kunnen zijn. Niet meer vastzitten aan een patroon van onheilse verplichtingen. Een soort vrijheid, die ik anders nooit zou mogen ervaren. Begrijp me niet verkeerd, ik snap de ernst. Maar soms had ik liever gewild dat ik diegene was die door het lot getroffen was, i.p.v al die lieve mensen met een toekomstbeeld. Een toekomstbeeld die als een vallend glas kapot springt in een miljoen aantal stukjes.
Hoezo treft de dood altijd de meest goedhartige mensen. Bijna lijkt het wel alsof het een teken is van de wereld.
Waar zouden ze heen gaan? Een hemel? Een volgend leven? Of zijn wij allen in principe maar een enkele gedachte? Ik kan er niet veel over zeggen, maar ik hoop dat het iets goed zal zijn. Een plek waar je je geliefden nog 1 keer kan zien, een waardig afscheid kan nemen, om vervolgens door te zweven naar een volgend leven.
Ik mis je.
En daarmee mis ik mijzelf.
.
.
.
.
YOU ARE READING
Stilte in mijn hoofd
Short StoryGedachten zijn bijzondere creaties die geuit moeten worden om rust in het brein te creëeren. Verwacht dat te lezen. Soms hoef je een verhaal niet te begrijpen, soms is een verhaal enkel de uitlaatklep van een schrijver. De enige plek waar die den...
