Stilte in mijn hoofd

Oprecht

Even jezelf knijpen om te voelen dat je leeft.
Je ademt en knippert wel, maar is dat écht wat het betekend om te leven?
Zien mensen je staan? Letten ze op je? Iedereen om mij heen die naar me kijkt en over me fluistert. Roddelend en gniffelend.  Of juist niet?
Door me heen kijken of zelfs tegen me opbotsen.
Zouden mensen het doorhebben als ik opeens nooit meer zal komen opdagen? Zouden ze iets om me geven?

Zou het mij wat doen als het antwoord nee is?
Nee.

Het leven is iets wat je zelf moet maken. Anderen zullen er niet altijd voor je zijn. Daarom is het van belang zelf het nut van jouw eigen leven te bedenken. Het enige wat je 100% zeker zal weten is dat je voor altijd met jezelf moet opschieten.

Het leven in een droom. Een simpele gedachte die jarenlang kan aanvoelen. Een andere realiteit die ergens in je hoofd zich afspeelt. Klinkt mooi, maar ervaar ik toch écht ook als slopend.
De pijn en het intens verdriet, wanneer ik plotseling tot de conclusie kom, dat ik al ellendig lang leef in mijn safe-space. En dat de werkelijkheid alles behalve daar op lijkt. Het gevoel te moeten rouwen om jezelf, omdat je niet op die manier zou kunnen leven.
Ik wil alles zijn en beleven. Maar dat is niet mogelijk. Het zal nooit mogelijk zijn mijn kindertijd over te kunnen doen. Nooit mogelijk zijn om een bepaalde periode anders mee te maken dan zoals ik toen deed. Nooit mogelijk zijn om daadwerkelijk te zijn zoals ik wil zijn.

Weet je waarom niet?

Omdat "mijzelf zijn" een term is dat ik nooit geleerd heb en nooit zou kunnen leren.
Hoe moet ik weten hoe ik zelf überhaupt wil zijn, als ik mijn eigen nut van leven nog niet gecreëerd heb. Tijdreizen is geen optie, maar helaas de enige uitweg die ik nog zie. 

.
.
.
.