Stilte in mijn hoofd

Illusie

Ken je dat gevoel, dat je leeft, maar eigenlijk niet. Het gevoel dat de tijd stilstaat en alles om je heen voorbijvliegt. Jouw wereld in je eigen hoofd.
Een plek waar je een versie van jezelf kan zijn. Een plek waar al je stiekeme dromen en onbereikbare realiteiten tóch eventjes mogelijk zijn. Gewoon jij in een wereld met mensen die je tolereren. Een plek waar je er toe doet.
Alsof je kan vliegen, rennen, sprinten. Zweven over een windvlaag van adrenaline. De wind door je haren kan voelen glijden en het zuurstof dat ultra vers door je longen stroomt.
Een neppe realiteit waarin jij een perfecte jij kan zijn. Met vrienden en kennissen, die je daadwerkelijk het gevoel geven betekenisvol voor hen te zijn. Het gevoel opgemerkt te worden, te zien dat je bestaat.
Een stem die niet vergeten wordt, maar waar naar geluisterd wordt. Iemand zijn die er toe doet.
Een wereld waarin je jezelf kan zijn, ongeacht of dat sociaal wenselijk zal zijn. Een plek waar hokjes niet bestaan om bij ingedeeld te worden. Dat jij gewoon jij bent en niet "die ene".
Trots mogen zijn op jezelf. Dat je het weer een dag uitgehouden hebt. Maar eigenlijk niets liever wilt dan het in stilte uitschreeuwen dat ook jij, daadwerkelijk écht bestaat.
Echter zal die mooie wereld enkel mogelijk wezen in je gedachten.

Ik open mijn ogen en het besef dringt bij me door. Ik kan wel blijven schrijven, maar wie bereik ik er uiteindelijk mee. Als ik zou schreeuwen over de daken, zou staan bovenaan een flat, een pistool tegen mijn hoofd zou drukken.

Zelfs dan, ben ik overtuigd dat niemand mij zou zien staan.

.
.
.
.