But I hate you...

Deel 13 💕

En voordat ik het weet worden me oogleden zwaar en val ik in slaap...

POV MATTHY:
Vandaag mogen we eindelijk langskomen in het ziekenhuis voor Danique. Ik vind het heel fijn dat we langs mogen komen. Maar ik ben ook gewoon bang, maar goed. Ik heb vannacht heel slecht geslapen. Ik werd de hele tijd wakker, omdat ik nachtmerries had. De nachtmerries waren zo echt. De nachtmerrie ging over Danique, over dat ze dit niet gaat overleven, maar voor nu moet ik alle gedachtes even aan de kant zetten, anders ken ik mezelf.

Als ik de woonkamer binnen kom is het al tien uur. We mogen van een tot drie langskomen. Dus we hebben nog wel even. Iedereen is al beneden behalve Koen, die ligt waarschijnlijk nog te slapen.

In de keuken heb ik even snel een bak met kwark en fruit gepakt. Ik vind dat altijd wel lekker. Als ik me eten op heb ga ik me klaarmaken. Als ik ben aangekleed en mezelf heb opgefrist, ga ik weer naar de woonkamer.

POV RAOUL:
Het is 13:00. Dat betekent dat we langs mogen komen in het ziekenhuis voor Danique. Als ik benden kom om de jongens te halen, zie ik Matthy levenloos voor zich uit staren. Ik denk dat het is vanwege Danique, omdat hij het idee heeft dat het zijn schuld is. Ik snap zijn gedachtes wel, omdat hij ruzie had met Daan en daarna belandde Danique in een ongeluk. Voor nu laat ik het maar even.

"Joo, wie gaan dr mee naar het ziekenhuis voor Daan?" Vraag ik. Matthy staart nog steeds levenloos voor zich uit en beantwoord mijn vraag niet. Ik laat hem maar, hij gaat wel mee. Hoe moeilijk het ook voor hem kan zijn. Het zal hem wel goed doen. "Hoeveel mogen er mee?" Vraagt Koen. "Dat is eigenlijk wel een goeie vraag dat weet ik zelf ook niet." Zeg ik. "Er mogen drie mensen mee." Voeg ik nog toe aan mijn zin. "Oke, zal ik de andere boys ff op hun kamer halen, dan kunnen we ff overleggen over wie er meegaan." "Is goed."

Ik ga even naast Matthy zitten, de andere jongens zijn nog boven en Koen is ze halen, dus nu kan ik gewoon even mat Matthy praten. "Hey, Matt." Zeg ik tegen hem. "Hey, Roel." Zeg hij sip. "Wat is er?" Vraag ik rustig. "Niks." Antwoord hij kortaf. "Matt, er is duidelijk wel iets dat zien we allemaal." "Er is niks echt niet." Zegt hij en wil weglopen, maar ik hou hem tegen, omdat ik met hem wil praten. "Matt?" "Ja." "We gaan zo naar het ziekenhuis voor Danique en mijn vraag was of jij ook mee wou?" Als ik de zin heb uitgesproken krijgt Matthy tranen in zijn ogen. Ik sta op en geef hem een knuffel. "Wil je dat?" Vraag ik nadat hij weer een beetje rustig is geworden. "Ik weet het niet Roel, misschien wil ze wel helemaal niet dat ik kom." Zegt die overstuur. "Matt kijk me eens aan." Zeg ik. Matthy kijkt me aan. "Waarom zou Daan dat niet willen dan?" "O-omdat ik..." Begint Matthy weer helemaal overstuur. Ik vind het zo sneu voor hem. "Matt ik wil je een ding vertellen het is niet jou schuld en ik denk dat ze het heel fijn zou vinden om jou weer even te zien. Zo niet dan heeft ze pech, want je bent jezelf niet je moet even mee kijken bij Danique." Zeg ik. "O-oké." Zegt Matthy snikkend.

Niet heel veel later komen de jongens beneden. Uiteindelijk zijn we tot de beslissing gekomen dat; Matthy, Rob en ik naar het ziekenhuis gaan. En we moeten dan Koen en Milo op de hoogte houden voor vandaag.

Heyy
Hier is weer een nieuw deeltje hij komt vandaag inplaats van op dinsdag omdat ik van maandag tot vandaag op schoolkamp was dus ja. Tips en opmerking enzo hoor ik graag! 🫶🏽

En nog ff so naar @yourimxgegirlx omdat ze had gestemd op me verhaal ❤️