Zifiri karanlıkta kalan kendini kör sanırdı.
Gözler görmez olduğunda, kulaklar duymaz olduğunda; kimi zaman gecenin siyahına, kimi zaman seherin kızıllığına bulaşırdı suçun lekesi. Gerçek denilen şey, bu lekelerin ardına gizlenip günyüzüne çıkmayı b...
Gözlerimi açtığımda kokusu her yerdeydi fakat Görkem yanımda değildi. Kulağımın altında kalbi atmıyor, parmakları saçlarımı okşamıyordu. Aklıma doğrudan Analizcilerden birinin onu çağırmış olabileceği ihtimali geldi yoksa asla yanımdan gitmezdi. Artık gitmezdi.
Yastığın diğer tarafı hâlâ göçüktü. Kısa bir süre önce gitmiş olmalıydı. Yanımdaki beden çekip giderken benim uyanmamış oluşuma biraz şaşırdım ama üzerine düşünmeden çıplak ayaklarımla yere basıp yatağı toparladım. Yorganı düzelttiğimde yataktan sarkan kısımlarının aynı hizada olmasına dikkat ettim. Masasına göz attım ve dün gece ben geldiğim için bitiremediği testi bitirmiş olduğunu gördüm. Belki de yanımdan kalkma sebebi buydu ya da gece ben uyuduktan sonra çözmüştü kalan soruları, bilmiyordum.
Kapısını yavaşça açıp koridora çıktığımda sesini duydum fakat salondan değil, daha yakından geliyordu. Benim odamın kapısını da geçtiğimde ses giderek arttı. Can'ın odasından geldiğini anladım. Kapı yarı aralıktı. Görkem Arda'nın yatağında oturuyordu ve odada onun dışında sadece Can vardı. Can'ın sadece ileriye uzattığı bacaklarını görebiliyordum. Görkem'se parmaklarının arasında kaleme benzemeyen bir şey çeviriyordu.
Mutfaktaki takırtılardan Arda ve Kaya'nın orada olduğunu düşündüm. Hedefim yanlarına gitmekti ama bunu yapmadan önce uyku sersemi halimle durduğum yerde dikilmeye devam ettim. O ikisi en son küçük çaplı bir tartışma yaşamışlardı salonun ortasında, bu yüzden de baş başa ne konuştuklarını merak ediyordum.
"Uykusunda çok fazla sayıklıyor," dediğini duydum Görkem'in. İşte o an onu benim yanımdan ayıran konunun bile ben olduğumu anladım. Her şey benimle ilgili olmaya başlamıştı sanki onun cephesinde. "Bazen elimi sıkıyor, kollarıma geçiriyor tırnaklarını. Ağlıyor gibi çıkıyor sesi hep. Kâbuslarında nefessiz kalıyor. Bir iki kez onu uyandırmaya çalıştım ama başaramadım Can. Elimi tuttu ve sıktı sadece. Uyanmak istemiyor gibiydi. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum."
"Önce o koluna bir şey sür." Yüzünü göremediğim için ne düşündüğünü anlayamıyordum. Gerçi yüzünü görebildiğim zamanlarda da anlayamıyordum Can'ı ben zaten.
Başımı aralıktan uzatıp Görkem'in koluna bakmak istedim. O sırada parmaklarının arasında çevirdiği şey tanıdık geldi gözüme. Rujumdu. Lavaboda onu öpmeden önce gömleğinin cebine sıkıştırdığım rujumu bir kalem gibi hızlı hareketlerle çevirip duruyordu ve gözleriyle bunu takip ediyordu.
