Babasının kızı / FİNAL/

20- "Senin kahramanın"

02/10/2012~

BARLAS'IN GÖZÜNDEN-

Kız kardeşim, öldü bildiğim canımdan bir parça olan kız kardeşim yaşıyordu. Bir hafta önce öğrendiğim bu gerçek canımı yakmıştı, kanıma dokunmuştu.

Kendimi suçlamıştım, daha önce neden yaşayıp yaşamadığını sorgulamadığım için.

Tek bildiğimin yaşıyor olması da canımı sıkıyordu. Şimdi neredeydi, ne yapıyordu, adı neydi, yalnız başına mıydı? Merak ediyordum. Ben refah içinde yaşarken onun zor zamanlar geçirebileceği ihtimali vicdanımı sızlatıyordu.

"Baba, neden koyumalay kıyafetleyimi taşıyo?" Elindeki oyuncak tavşanı ile merakla bana bakan kızıma döndüm. Yeni uyanmasının verdiği mahmurluğu vardı üzerinde.

Koltuk altlarından tutup kucağıma aldım ve sırtımı oturduğum koltuğa doğru yasladım.

" Bir süreliğine başka bir eve gideceğiz babacım." Başını yasladığı göğüsümden kaldırdı ve konuşmaya başladı.

" Ama neden? Ben evimizi çok seviyodum. Gitmeyelim baba."

" Sonra geri geleceğiz Sare. Güvenliğin için bu şart." Sare usulca başını salladı ve geri yerine sinip elindeki tavşanıyla oynamaya başladı.

Kız kardeşimi elimdeki imkanlar ile araştırmam zordu bende bu yüzden eskiden işin içinde olduğum ama sonrasında yalnızca adımın geçtiği mafyalık pozisyonuma geri dönme kararı almıştım.

Yokluğumda yerime bir çok kişi geçmeye çelışmıştı fakat buna izin vermemiştim. O zamanlar da işin içinde olmasmada yer altında bir itibarım vardı ve bu itibarın yerle bir olması isteyeceğim son şeydi çünkü şu an bu yerlere gelmemin sebebi olan manevi babama en azından bu kadarını borçluydum.

Kendisi eskiden yer altının korkulan mafyası İlhan Korkmaz'dı. Gençliğinde düşmanları ikiz kızlarının ve eşinin olduğu arabaya bomba yerleştirerek ölmesine neden olmuştu. Kendisi bir yetim olduğundan kimsesi de yoktu ve kırklı yaşlarını yalnız geçirirken karşısına yetimhaneden yeni kaçmış on üç yaşındaki ben ve Ulaş çıkmıştı.

Benim korkusuz tavrım ve cesaretim onun ilgisini çekmişti ve bizi yanına almıştı. Kısa süre içerisinde aramızda bir bağ oluşmuştu. Bir baba ve oğul gibiydik. Çok geçmeden beni evlatlık olarak aldı fakat Ulaş'ı bazı sorunlardan ötürü alamadı.

Çok çalıştım. Onun gibi bir adama layık bir çocuk olabilmek için çok emek verdim.

Hayatım yeni yeni düzene girmişken beklenmedik bir şekilde İlhan Korkmaz'ın organ yetmezliği ile sarsılmıştım bu kez de.

Fazla sürmedi beş ay sonra hayata gözlerini yumdu babam yerine koyduğum adam. Ardında bıraktığı büyük servetini mafyadaki sarsılmaz koltuğunu bana miras bıraktı. Daha on sekizime yeni girmişken büyük bir sorumluluğu omuzlarıma yüklemiştim.

Hayat benim için hiç bir zaman kolay olmamıştı kısacası.

Şimdi de kardeşimi bulabilmek için mafyada ki yerime tekrardan geçiyordum. Tabi bu yer altı için büyük bir olaydı ve benim yeniden koltuğuma oturmamı istemiyorlardı. Bunun için yapamayacakları şey yoktu. En değerlimi kızımı hedef almışlardı.

Yerimi sağlamlaştırıp masaya ağırlığımı koymam gerekiyordu ki bunu yapmaya cesaret edemesinlerdi. Tabi bunun için de bir zamana ihtiyacım vardı ve o vakte kadar da kızımın güvende olduğundan emin olmalıydım. Anaokulu zamanıydı fakat güvenliği benim için daha önemli olduğundan anaokuluna gidemeyecekti.