Chapter 9
:စပ်စပ်မွှေးပျံ့ ဟော့ပေါ့
ဤခြံဝင်းက သူ့ကို သဘောမကျဟု သူထင်မိသည်။ သူရောက်လာတိုင်း ဤမြင်ကွင်းထဲကို ဝင်သွားလိမ့်မည်ဖြစ်၏။
ရှဲ့ရွှင်း အမှန်တွင် ယင်းကို သိပ်စိတ်ထဲမထားပါချေ။သူက လျှောက်သွားပြီး ရှဲ့ကျောက်ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ကာဆိုလိုက်သည်။
"မင်းဒီကိုလာတုန်းက မင်းအမေကို ပြောခဲ့လား"
ရှဲ့ကျောက်က သူ့စကားကိုကြားသောအခါ အနည်းငယ် ထိတ်လန့်သွားပြီးပြောလေ၏။
"အမေက သားတို့ကို လာခွင့်မပြုဘူး..."
ရှဲ့ယောင်က ရုတ်တရက် စကားဝင်ပြောလာသည်။
"တတိယဦးလေး...သားအမေက သားတို့ကို တတိယအဒေါ်ဆီ ဘာလို့မသွားခိုင်းတာလဲ"
ရှဲ့ယောင်က အမြဲတမ်း တသီးတသန့်နေတတ်သည်။ သူ၏ အားနည်းသော ခန္ဓာကိုယ်ကြောင့် စကားပြောသည့်အခါတွင်လည်း အသံကတိုးလေသည်။ အနက်ရောင်စပျစ်သီးကဲ့သို့ မျက်လုံးဝိုင်းကြီးများဖြင့် သူက အပြစ်ကင်းစင်ပြီး သနားစရာကောင်းလှသည်။
ရှဲ့ရွှင်းက ချက်ချင်း စကားရပ်လိုက်သည်။ အရွယ်ရောက်ပြီးသူများ၏ သဘောထားကွဲလွဲမှုနှင့် ကလေးများ၏ဆက်ဆံရေးကြားတွင် အဘယ်ကြောင့် ရောထွေးနေကြသနည်း။
"မင်းအမေက မင်းကို စိတ်ပူနေတာ... တတိယအဒေါ်က ကလေးတွေကို ဂရုမစိုက်တတ်ဘူးလေ... မင်း အားနည်းနေတော့ အစားအသောက်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး ဂရုစိုက်ရမယ်"
ကျန်းရှုယောင်က ရှိနေသူများထဲတွင် ရှဲ့ရွှင်း၏ စကားကို နားထောင်သည့် တစ်ဦးတည်းသော ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်သည်။ ၎င်းကို တွေးပြီးသည့်နောက်မှာ သူမက နားမလည်နိုင်ဖြစ်ပြီးပြောလိုက်၏။
"ဒါစားတာက ပြဿနာကြီးကြီးမားမား မဖြစ်နိုင်ပါဘူး...တော်တော်လေး ကျန်းမာရေးနဲ့ညီပါတယ်"
ရှဲ့ရွှင်းက နို့ပူတင်းကို ကြည့်ပြီးမေးလေ၏။
"ဒါက ဘာလဲ"
"ဒါက နို့နဲ့လုပ်ထားတဲ့ နှစ်လွှာနို့ပူတင်း...ကျိုပြီး....."
YOU ARE READING
ခေတ်ဟောင်းရောက် Foodie တစ်ယောက်၏ ရှင်သန်ခြင်း
FanfictionTraslation all credit to Original Author and E Translator uodate -mon.wed and Friday
