Our Real Love by A.B.Castueras (3RD BOOK OF SMITH TRILOGY)

Our Real Love: Ninth and Tenth Step (9th & 10th)

STEP 9 and 10: Dito lang ako, trust me, andito na 'ko.

ADELINE'S POV

Tumatalon, nagpapagulong-gulong, tumatakbo, tumatahol, pinagmamasdan 'ko lang ang ginagawa ng asong 'to, I mean si Bruno, sa harapan 'ko.

Naka-upo lang ako dito sa lapag malapit sa garden. Habang si Bruno, enjoy na enjoy ang kabuuan ng bago niyang bahay. Ewan 'ko ba, bakit ba kasi ako binigyan ni James ng aso? Gusto 'kong mag-isa ngayon—tss! Maybe that's why binigyan niya 'ko niyan.

Well, paano namang gagawin 'ko ngayon kay Bruno? Hindi ako pet lover at wala ako sa mood mag-alaga ng kahit ano ngayon.

Biglang tumakbo papunta sa'kin si Bruno. Sumisiksik sa hita 'ko pero iniiwas 'ko siya, but he keeps on moving closer to me. Gusto atang sa lap 'ko pumunta, kaya hinayaan 'ko na lang. Nasa lap 'ko siya at nakatingin sa'kin habang nakalabas pa yung dila. Magkatitigan kaming dalawa ngayon saka ako nagsalita.

"What do you want, uh?" I said.

Pero hindi manlang tumatahol si Bruno.

"Dapat sumama ka na lang sa nagbigay sa'yo." Ngayon 'ko lang naisip na parehas sila, makulet. Mahilig magpapansin, tapos eto... Nakatingin lang, naghihintay, hinahayaan lang ako sa gusto 'kong gawin.

At least... Andyan siya.

Bigla namang tumahol si Bruno. "Do you heard what I thought? Uh?" At tumahol ulit siya. "Yeah, smart dog." Tapos biglang tumakbo nanaman si Bruno papunta sa garden.

"Oh? Kaninong aso yan?"

Napalingon ako sa likuran 'ko. "Nay." Tawag 'ko.

Lumakad naman siya papunta sa tabi 'ko saka umupo din sa lapag. I know, ramdam na ni nanay kung anong mood 'ko ngayon. Alam niyang may nangyari pero 'di na siya nagtanong. She's like James, always there, nothing to ask but always there to comfort me without saying anything.

Tumingin ako ulit kay Bruno na mukhang tuwang-tuwa sa mga halaman sa garden. Saka ako napabuntong-hininga. "Okay lang po bang may aso tayo sa bahay?" Sabi 'ko habang nakatingin pa rin kay Bruno.

"Why not? Well, mukhang mabait naman si... Bruno?"

Tumango naman ako. "Bruno, the big and mean dog." Napangiti ako. Naalala 'ko yung nakasulat sa leeg niya.

My name is Bruno. A BIG and MEAN dog looking for a lady to comfort and defend on.

"There you are, ngumiti ka din."

Tumingin ako kay nanay. "Po?"

"Ang aga-aga, nakasimangot ka kasi ng datnan 'ko." Bigla akong inakbayan ni nanay and she drew me against her shoulder. "Are you sure gusto mong sarilinin ang problema?" Nanay asked.

Nakapatong lang yung side ng ulo 'ko sa shoulders ni nanay, nakatigin ako kay Bruno.

Ngumiti ako bago ako nagsalita. Fighting back the tears na gusto 'kong iluha kanina pa. But no, not again... Not because of him again. "People now a days likes to make fool out of me. Always..."

Naramdaman 'kong humigpit yung akbay ni nanay sa'kin. "Do you think na niloloko ka lang nila?"

"That's how I feel. That's how they make me feel."

"But that's not what everyone wants you to feel. Me, hindi yan ang gusto 'kong makita sa anak 'ko. Not that powerless, sad, devastated Adeline na nakikita 'ko ngayon. If you think some wants you to feel bad? They're just only some, not everyone."

Pumikit ako, I don't want to cry... I don't want to think na kasama siya sa some. Gusto 'kong kasama siya sa magpapangiti sa'kin. And this, it's hard to think na siya ang dahilan kung bakit ako ganito.