Enchanted Series #2: Not Where the Storyline Ends

Chapter 10

I could still feel the cold and bitter feeling of his office. The smell of peppermint fills the whole room as I gave him the USB he requested.

"Quite impressive" sabi niya, at inilagay sa drawer niya ang USB. "this will be a great alas against the enemies. I would let them realize who are they fighting with" he smirked and stared at me.

"Oo nga pala, Luisito said na bibisita siya rito bukas. Make sure to accompany him"

"Luisito Alvarez?" tanong ko. "sino pa nga ba?" he hissed and focused on his laptop instead.

I sighed and got out of the office. He didn't mind it.

Until mom saw me out of the office. "mabuti at naisipan mong dumating rito. Ilang araw nalang birthday na ni duchess Maria. Are you going at the manor? Or babalik ka na sa Manila?" I could feel her stare stabbing me.

Matalas ang tingin niya sa akin, seeing me as a useless person. I broke the eye contact.

"Huwag mo akong iwasan ng tingin, Thraia Rose. You have no rights to obey your own decisions. That's what you get from breaking the friendship between you and her"

"But that's her fault naman eh, gagawin ko ba 'yon kung hindi—" naputol ang sinasabi ko nang sinampal niya ako.

"Don't you realize that we can benefit from them?! Rose, unti-unti na tayong nalalaos, if it wasn't for her, hindi pa babalik sa dati ang pangalan natin. Didn't you learn how to be grateful? Juskomiyo naman Rose, pinag-aral pa kita, kung hindi mo naman gagamitin sa tama ang utak mo"

"Pampulitika ka lang, but not for socialising to people" irap niya at umalis sa harapan ko.  Nagtungo na ako sa opisina ko, which connects to the bedroom, and start doing my political tasks.

Mayamaya ay may tumawag.

Luisito Alvarez...

I answered the call. "mr. Alvarez—" narindi tainga ko sa mga naririnig na ungol.

The moans were salacious and embarrassing. Kung naka-speaker lang ito ay tiyak na maririnig ito ng mga magulang ko.

"Luisito Alvarez!" sigaw ko doon sa kabilang linya and the gross sound ends. "what the hell are you doing?!" singhal ko ulit.

"I realized Rose" his chuckle creeps me out.

Hindi lang pinili ng duquesa gaganyan-ganyan na.

"I realized that this woman beside me tastes so good, especially her essence—" hinagis ko ang cellphone at mabuti nalang ay sinalo ni Anna.

Binaba niya ang tawag and looked at me. "those salacious things are pretty scary" saad niya at tumawa ng kaunti.

"I don't know ba't sa lalaking 'yan ka pa si-net-up ng papa mo. He's just... I can't explain" nandidiri na anas niya at umupo na.

Ang opisina ko ay konektado sa aking kwarto. Mala-historical ang hitsura ng opisina ko while my bedroom is full of pink glamour.

Oh tamo, parang barbie.

"But Rose" she said. She walked forward at umupo sa upuan na nasa tabi ng mesa ko. "I really hope that you can find your way to get out of this situation. Marrying Luisito Alvarez will be a great disadvantage to your family" she explained.

Napaisip ako. May point rin siya, Luisito has many cases already ngunit ang problema ay nababasura dahil sa yaman nila. Umabot na sa Supreme Court ngunit wala pa ring nangyari.

Nababasura pa rin dahil sa bulok na sistema ng hustisya.

And worst, lahat ng nagkakaso laban sa kanya, namamatay.

I remember once na nag-file ng kaso once ang isang pamilya na hindi ko matandaan sino, bago pa mangyari ang araw na magkikita sila sa korte, ay namatay ang kanilang anak.

The fact na sa gitna pa ng maraming tao ito pinatay ang mas malala. But although the case was connected to him, his parents defend him, stating that he didn't do anything regarding the death of someone.

I remember what Mrs. Alvarez once said, "anak n'yo 'yan tapos sa amin n'yo isisisi ang pagkamatay niya? Aren't you responsible to what happened to your son?!"

'What a bitch, as always' tugon ko sa aking sarili habang iniisip ang alaalang iyon.

Umalis nalang ako sa opisina at nagtungo sa terrace namin. The air is pretty good lalo pa't gabi na.

Suddenly, I remember Joshua. How is he? That number one fan of mine is truly mesmerizing when I close my eyes and his face were to be seen.

I just noticed na may upuan at coffee table pala rito sa terrace. Umupo ako at naglaro na lamang.

Hindi ko na pala napansin na madaling araw na pala. Masyado akong naging abala sa mga papeles rito at kung hindi sa papeles, maglalaro lang naman.

Kung hindi ko lang na-realize na may eyebags na pala ako, edi nagpakasubsob na naman ako sa dalawang 'to.

I pampered myself kahit wala na akong masyadong gana. Ala-una pa ng madaling araw.

Inayos ko muna ang mga papeles at inilagay ito sa tamang lagayan. I cleaned the rubbish on my office table at natulog na.

•❅───✧❅✦❅✧───❅•

"Gising na po ma'am Rose, may bisita ho kayo" a voice that I first hear before waking up. I opened my eyes, only to see the maid beside me.

Inayos niya ang kwarto ko. Akmang bubuksan niya ang kurtina when I refused to open it.

Ayoko nang unang bungad, liwanag agad. Ano? Kukunin na ni Lord?

I told her to draw me a bath. Sumunod ito sa utos ko. Tumayo na ako at nag-stretch ng likod. Nang matapos na ang pag-iimbak ng bathtub ay naligo na ako.

She massage my back and shoulders. She massage my scalp nang ilapat na niya ang shampoo sa buhok ko.

Her massage relieves my stress. No wonder ba't sa kanya nagpapa-massage ang mga magulang ko, her hands are rash yet amazing.

I got out feeling refreshed. I wore dresses that suites the weather and the ambiance of the house.

Sinabi na sa akin ng yaya na nandoon na ang bisita. So bumaba ako hanggang sa makarating ako sa living room.

I saw him and my mother drinking tea and bickering together. Her laugh makes her feel like a youth.

"Nandito na siya, madam" sabi ng yaya and the talking stopped. Tumingin sa akin si Luisito at ngumiti.

"At last, Rose. We meet again"