Babasının kızı / FİNAL/

22- "Kardeşim"

Yorucu bir günün ardından direkt olarak eve gelmiştik. Sare bankta otururken kucağımda uyuya kalmıştı. Benim yavrum bu yaşında hayatın acımasızlığıyla karşı karşıya kalmıştı.

" İyi geceler güzelim." Sare'yi yatağına yatırdıktan sonra alnından öpmüş ve odadan çıkmıştım. Gözlerim hafiften kızarıkt ama bu umrumda bile değildi.

Saat çokta geç değildi aslında, henüz yeni sekiz olmuştu.

Salona geçip sırtımı arkama yasladım ve gözlerimi tavana sabitledim.

Sare annesinin onu bıraktığını öğrenmişti. Bunun onda büyük bir psikolojik soruna yol açmasını istemiyordum. Bir yandan da kendimi suçluyordum ona bu yaşında gerçekleri anlattığım için. Anlatmasaydım daha mı iyi olurdu demekten alıkoyamıyordum kendimi.

" Abi! Vallahi buldum!" Ulaş'ın heyecanla salona girmesi ile yüzümü buruşturdum gözlerimi tavandan çekip ona yönelttim. Elinde tuttuğu dosya ile beraber sabırsızca karşımdaki koltuğa oturdu.

" Neyi buldun aq? Ne bu siktiğimin sabırsızlığı?"

" Birazdan anlattıklarım karşısında neyin sabırsızlığı olduğuna sen karar ver bence abicim." Dedi gözlerini devirerek.

Şakaklarımı ovuşturup elindeki dosyayı işaret ettim.

" Ne bu?" Ulaş gülümseyip dosyayı elime verdi.

" Bu, 13 Ocak 1991'de doğan tüm kız çocuklarının doğum kayıtları. Birinde doğuran annenin bilgileri yok ama-

" Şule Korkmaz adında birisinin kız çocuğu doğurduğu ve hemen sonrasnda da hayatını kaybettiği yazıyor burda aq!"

Dedim heyecanla. Birisi diye bahsettiğim kişi yani Şule Korkmaz benim annemdi! Doğurduğu kız çocuğuda benim kız kardeşim.

" Kalk hemen Ulaş, hastaneye gidip DNA testi yaptıracağız. Umarım bu kızı araştırmış ve bulmuşsundur?"

Dedim son anda duraksayarak.

" Tabi ki de buldum abi. Numarası var hatta bende. Bir restorant işletmecisiymiş ve İstanbul'da yaşıyormuş. Ayrıca şansıma da bulmam hiç zor olmadı."

" Tamam, ne duruyorsun oğlum kalksana! Kız kardeşimi bulacağız!" Ulaş benim heyecanlı sesime karşılık gülümseyerek ayağa kalktı ve peşimden gelmeye başladı.

Hastaneye doğru giderken Ulaş, DNA testi yaptıracağımız kızı aramış ve durumu anlatıp gelmesi için bizim hastanenin bilgilerini vermişti.

İçim içime sığmıyordu, kız kardeşimin burnumun dibinde olduğunu öğrenmiştim. Acaba tesadüfen hiç karşılaşmış mıydık?

Eğer kız kardeşimse beni affedecek miydi? Daha önce onu hiç aramadığım için bana kızacak mıydı? Kızsa da olurdu en azından bulmuştum onu ya?Yaşaması bile benim için çok büyük bir şeydi.

Arabadan inip anahtarı valeye verdim ve hastaneden içeri girdim. Tahmin ettiğiniz üzere geldiğimiz hastane bana aitti.

Danışmaya gidip oda numarasını öğrendikten sonra asansöre binmiş ve DNA testinin yapılacağı odaya girmiştik. Odada bizi bekleyen doktor içeri girmemiz üzerine ayağa kalkmış ve elini uzatmıştı.

" Hoş geldiniz Barlas Bey, buyurun siz koltuğa oturun ilk sizden kan alalım karşı taraf gelene kadar."

Önce uzattığı elini sıktım ve "Hoş buldum" Dedim, ardından da koltuğa oturup kan alma işleminin bitmesini bekledim.

Benden kan alındıktan on beş dakika kapı tıktıklanmış ve ardından da içeri bir adet sarı kafa girmişti.

Giren kişi ile kaşlarımı çattım.