Άλυτο Μυστήριο

Μέρος 6ο Το χθες στο σήμερα

Βρίσκομαι εκεί. Στην πρώτη ημέρα της τρίτης Γυμνασίου. Είναι πρωί και οι ακτίνες του καυτού ήλιου με τυφλώνουν. Κοιτάζω την πόρτα του καινούριου μου σχολείου, στην Αριζόνα. Κάθε χρόνος με μεταφέρει σε ένα καινούριο σχολικό περιβάλλον. Κάθε χρόνο μετακομίζουμε, τώρα που, ο πατέρας μου έχει πάρει προαγωγή. Αυτή την φορά είναι ιδιωτικό σχολείο. Μάλλον είναι μια ιδιωτική φυλακή, με άψυχους καθηγητές που ζουν για τα λεφτά. Αλλά γιατί να με ενδιαφέρει αυτό; Αφού του χρόνου πάλι θα μετακομίσω.

- Λοιπόν, έτοιμη;

Με ρωτά η μητέρα μου.

- Που είναι ο πατέρας;

Δεν τον νιώθω κοντά μου για να τον αποκαλέσω '' μπαμπά''. Αυτόν τον άνθρωπο πλέον τον νιώθω πολύ μακριά μου.

- Γλυκιά μου ξέρεις πόσο πνιγμένος είναι με την δουλειά, είμαι σίγουρη ότι αν μπορούσε θα ήταν εδώ αλλά...

Δεν αντέχω να την ακούω να τον δικαιολογεί.

- Ναι ναι, ξέρω, ό,τι κάνει είναι αποκλειστικά για το καλό μου.

Στρίβω και προχωρώ γρήγορα μέσα στην φυλακή μου. Πηγαίνω στο γραφείο των καθηγητών, ξέρω πολύ καλά την διαδικασία, του καινούργιου μαθητή: Πας στο γραφείο των καθηγητών και συστήνεσαι σε όλους, τους χαϊδεύεις λίγο τα αφτιά, για να σε συμπαθήσουν και έπειτα ο καθηγητής που είναι υπεύθυνος της τάξης σου σε πηγαίνει στην τάξη για να σε συστήσει στα παιδιά και τέλος. Μετά προσωπικά μου αρέσει να είμαι το ήσυχο παιδί με τους καλούς βαθμούς που κανένας δεν του δίνει σημασία. Με αυτόν τον τρόπο η χρονιά περνάει ήρεμα χωρίς δράματα.

Προχωρώ σε αυτόν τον άψυχο διάδρομο προς την τάξη με τον υπεύθυνο καθηγητή μπροστά μου, είναι ο καθηγητής της χημείας. Μισώ την χημεία, γιατί ήταν το αγαπημένο μάθημα του πατέρα μου. Πλέον μισώ ό,τι αυτός αγαπά.

- Παιδιά, θα ήθελα να σας συστήσω την καινούρια συμμαθήτριά σας, Άννα, πέρασε μέσα.

Περνάω μέσα από την πόρτα του νέου κελιού μου, για να αντικρίσω τις υπόλοιπες φυλακισμένες ψυχές. Η τάξη είναι μεγάλη και πολύ μακρόστενη, μπαίνοντας υπάρχει η έδρα για τον καθηγητή και ακριβώς από πίσω της ένας μεγάλος μαυροπίνακας καλύπτει σχεδόν όλο τον τοίχο. Τα θρανία είναι στοιχισμένα σε τρεις σειρές το ένα πίσω από το άλλο και τα παιδιά κάθονται μόνα σε κάθε θρανίο. Παρατηρώ λίγο, δεν υπάρχει κενό θρανίο για εμένα.

Παρείσακτη για ακόμη μία φορά.

Νιώθω τα βλέμματα των παιδιών να με διαπερνάνε και ανατριχιάζω. Κάνω ένα νεύμα με το χέρι μου.