Lies Behind The Masquerade

PROLOGUE

Lies.


Lies are the reason why I messed up everything. Lies are the reason why I am alone in this life. Lies have been the reason why I lost the people I love. I live in lies for so many years.


"Paige! Ako na susunod, please!" I let a heave sigh before nodding my head.


Bumalik ako sa kama ko at kinuha ang libro ko sa DSM-5 TR. Kailangan ko kasing gumawa ng notes para sa mga estudyante ko.


After I graduated and took the Psychometrician exam and completed my Master's Degree. I decided to create my own Review Center.


"Saan ka mamaya? Saturday bukas," my friend Mika said. "Tara, Pop Up."


Umiling ako at inirapan siya. Wala na talaga siyang ginawa kun 'di ayain ako lagi uminom simula noong nakilala ko siya.


"Ikaw na lang. Marami pa akong gagawin." Sagot ko bago tumingin sakanya at inirapan siya.

"Tatanda ka na talaga na dalaga niyan," she said. I pouted and let a heave sigh. "Move-on din kasi pag may oras." she added while laughing.

"Buti na lang wala akong oras palagi," I answered that made her glare. Hinila niya lang ang buhok ko at umalis na.

I laugh a bit and continue reading the concepts of the topics that I need to discuss with my class. Hindi ko namalayan ang oras at gabi na pala. Tumayo ako at tinungo ang kusina para tignan ang puwedeng maluto. Kaso wala din namang pwede maluto kaya nag desisyon na lang ako na mag order sa grab. Halos isang oras din ang inantay ko bago dumating ang pagkain. Nakaupo lang ako sa sofa habang kumakain ng inorder ko nang biglang nag vibrate ang cellphone ko. Napailing ako nang makitang nag send si Mika ng video na nasa club siya.

Napailing na lang ako at nilapag ang cellphone ko sa sidde table nang bigla na naman itong nag vibrate. Kinuha ko iyon at tinignan ang chat ni Mika. Nangungulit na naman na sumunod ako roon sa Katipunan.

Mikaela Salvador:

Sunod ka na dito! Maraming inumin at madaming pogi. Try mo lang pumunta dito para may social life ka naman. Libre kita bukas. Kahhit anong gusto mo. HAHAHAHA

Paige Montemayor:

Sige. Libre mo ako ng kape. 

I replied and smile. Makakalibre na naman kasi ako ng kape. Tinungo ko na ang closet ko at kumuha ng damit. Simpleng wide leg jeans at isang blue na corset lang ang kinuha ko. Naligo na rin ako at nag-ayos para sumunod doon. 

I applied a minimal make-up and wore my sneakers before I booked a grab. Hinintay ko lang ang grab na na-book ko sa labas ng apartment namin ni Mika. Nag text na rin siya kung nasaan ang table nila banda. Kasama daw niya ang isang kaibigan pa namin na si Acee.

Nang dumating ang grab ay agad adin akong sumakay sa sasakyan. It took 30 minutes bago ako nakarating ng Pop-Up. Agad akong pumasok doon at hinanap ng mga mata ko ang mga kaibigan ko. Nasa harap sila ng isang stall at kasama 'yong ibang mga kaibigan ni Mika.

"Guys, si Paige pala." Mika introduce me to her friends. Kumaway lang ako ng bahagya at tumabi kay Acee.

"Buti naman at sumama ka na," She said and smiled at me before handing the glass of bacardi gold. Ininom ko iyon at sinipsip and lemon.

I feel the heat of alcohol went through my esophagus. Sa tagal na hindi ako uminom, sobrang nanibago ang katawan ko. Unang shot pa lang ay nahihilo na agad ako. Hindi na kasi sanay ang katawan ko na uminom ng hard drinks. Simula no'ng nag-aaral ako sa board exams,  nawala na sa isip ko ang mag party ng ganito.

At the age of 28, ang iniisip ko na lang ngayon ay ang review center na pinatayo ko at ang pagtuturo. Sa sobrang daming nangyari noon, nawala na talaga sa isip ko ang magkaroon ng social life.

"Kumusta ka naman?" Acee asked. I look at her and smile.

"Okay naman," I answer.

Lies.

Simula noong araw na 'yon, hindi na ako naging okay. I maybe smile a lot and do the things as if I am okay. As if it didn't happen. 

Inabutan nila ulit ako ng shot hanggang sa 'di ko na mabilang kung ilang shot na ba ang nainom ko. Hindi ko na rin napansin na hinila na pala nila ako sa dance floor. Sumayaw na sila doon sa gitna habang ako ay nakatayo lang sa gilid.

Lumabas ako sa pinto na konektado sa parang terrace ng club para sana mag yosi. Mabuti na lang at walang tao doon nang lumabas ako. I took the cigarette out of my purse and lit it. I started smoking while looking at those people who are dancing in the dance floor.

Hindi naman ako laging naninigarilyo. I just do it kapag mag-isa ako o masyadong stress. I don't in daily basis. Humarap ako sa kalsada at pinagmasdan ang mga sasakyan na dumadaan doon at ang mga sasakyan na papasok sa Pop-Up nang bigla kong naramdaman na may bumukas ng sliding door.

Kinuha ko ulit ang box ng yosi para alukin kung sino man ang lumabas sa pinto. Nang lumingon ako ay halos malaglag ang puso ko sa nakita.

He's standing there with a whiten polo and a khaki pants. Ibang-iba kung paano siya manamit dati. May hawak itong vape at nakatingin ng diretso sa akin. 

"I'm sorry. Did I disturb your alone time?" He asked sarcastically. 

"No." I answered in a monotone bago siya talikuran ulit.

Naramdaman ko ang mga yabag nito papalapit. He inclined his arms on the railings and look at the people inside. Nakaharap siya roon sa mga nagsasayaw sa loob at ako naman ay nakaharap lang sa kalsada.

Tahimik lang akong sinindihan ang yosi ko nang bumaling ito sa akin na puno ng pagtataka. "You're smoking?" He asked.

"Obvious ba?" I answered sarcastically that made him chuckle a bit.

Hindi na siya sumagot at humipak na lang sa vape niya. It's been 7 years since I last saw him. We were both young and naïve that time. Our break-up was so rough. Kapag naiisip ko 'yon ay parang ayaw ko bumalik sa mga panahon na 'yon.

Nakakatawa lang, we were once a perfect couple, but on in the perfect time. At ngayong nakita ko ulit siya pagkatapos ng ilang taon. Parang bumalik lang lahat. Parang dahan-dahang hiniwa ang sugat ko. 

Sa ganitong paraan pa ulit kami nakita. Sa bar kung saan maraming posibilidad na may kalandian  siya. O kung kasama niya ang mga kaibigan niyang kinamumuhian ako. Na baka may girlfriend na siya ngayon.

"Since when?" He suddenly asked. Bumaling ako sa kaniya saglit bago humipak. 

"7 years ago," I sigh before I answered and look at him before walking away.

7 years. . . 7 years had passed. . .  and the pain is still there.