Jeongguk budzi się w nieznanym miejscu i żeby tego było mało jest we mgle. Dosłownie. Licealista nie wie gdzie jest, jak się znalazł w tym miejscu i dlaczego dookoła niego jest mgła tak gęsta, że ledwo widzi swoje dłonie. Osiemnastolatek robi wszyst...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Jeongguk siedział zapłakany na łóżku, chowając swą twarz w dłoniach tak, jakby chciał się ukryć przed całym światem. Nie interesowało go to, że całą sytuację, jak i jego wybuch emocji oglądał Taehyung. W tamtym momencie miał inne zmartwienia.
— Wiem, że jest to dla ciebie szok i nie potrafisz teraz zrozumieć wielu rzeczy, ale uwierz — zaczął Kim, przysiadając się do zapłakanego licealisty. — To najlepsze co mogło ci się zdarzyć.
— Jak możesz tak mówić?! — warknął, zerkając na kolegę. Twarz osiemnastolatka wyrażała tylko i wyłącznie rozpacz, oczy miał czerwone i napuchnięte, tak samo jak usta.
— To uderzenie mogło cię zabić, ale twoje ciało cały czas walczy.
— Nie interesuje mnie to — wymruczał, ponownie chowając swoją twarz w dłonie. Podkulił nogi pod brodę, nie wiedząc, jak sobie ulżyć, aby ból psychiczny w końcu ustąpił. Kim widząc całą sytuację sam poczuł smutek. Wiedział, że wcześniej czy później i tak by wszystko wyszło na jaw, więc nieco przyśpieszył bieg zdarzeń.
— Spójrz na mnie Ggukie.
— Nie mam ochoty cię oglądać.
— Spójrz — oznajmił takim tonem, że licealista nieświadomie sam uniósł głowę. Spojrzał w złote tęczówki dwudziestoczterolatka, nie rozumiejąc, dlaczego jego oczy zmieniły kolor. — Daj mi swoją dłoń — Młodszy posłusznie wykonał polecenie, tak, jakby zrobił to nieświadomie. — Zostało nam bardzo mało czasu, jeśli sobie nie przypomnisz twarzy napastnika, twój czas tutaj minie.
— S-słucham?
— Nie mogę trzymać cię tu w nieskończoność — oznajmił spokojnie, wciąż patrząc w zaskoczone i zapłakane oczy niższego. — Choć bardzo cieszy mnie twoja obecność, która rozjaśnia moje nudne i ponure dni, tak to miejsce nie jest przystosowane do utrzymywania dwóch osób.
— Chcesz się mnie pozbyć?
— Oczywiście, że nie — zaśmiał się ponuro, przyciągając do siebie zaskoczonego kolegę, który od razu wtulił się w jego tors. — Jednak jak już mówiłem tu jest miejsce tylko dla jednego.
— W takim razie zaprowadź mnie do miasta.
— Nie mogę — Taehyung spojrzał w oczy Jeongguka. Do młodszego jeszcze nie dotarł fakt w jakiej sytuacji był. Wydawał się być zagubiony i nie radzący z wiedzą, którą częściowo posiadał. — Musisz przypomnieć sobie twarz napastnika.
— Nie potrafię tego zrobić, wiesz o tym.
— W najgorszy wypadku ci pomogę.
— Dlaczego nie możesz od tak teraz wejść do mojej głowy?
— Bo to miejsce tak nie działa i tak dla ciebie naginam zasady — Brunet pogłaskał młodszego po mokrym od płaczu policzku, by zaraz nieco się do niego odsunąć. — Ja jestem tylko pomocnikiem w trudnych chwilach.
