"ကိုကို.."
"ဗျာ.."
"ကိုကို...စာရေးနေတာလား"
"အင်း...ရူတိုလေးကဆော့ချင်ပြီလား"
"ဟုတ်...ကိုကိုနဲ့ဆော့ချင်လို့မေမေ့ကို
အတင်းလိုက်ပို့ခိုင်းရတာနောက်ပြီး
ခုတလောကိုကိုကသားဆီလာလဲမလာ
ဘူး"
နှုတ်ခမ်းလေးထော်ပြီးစကားပြောနေတဲ့
ငါးနှစ်သားလေးကတကယ်ချစ်စရာ
လေးပင်...
"ရူတိုလေးကချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ"
ယိုရှီရူတိုခေါင်းလေးကိုအသာဖွလိုက်
သည်....
"ကိုကို!!...ဘာလို့ဖွတာလဲရှိုးပျက်ကုန်
ပြီ"
"ဟားး...ဟုတ်ပါ့ကိုကို့ရူတိုလေးရှိုး
ပျက်ကုန်ပြီကိုကိုကတောင်းပန်တဲ့
အနေနဲ့ချောကလပ်ကျွေးမယ်နော်"
ချောကလပ်ဆိုတာနဲ့ရူတိုမျက်လုံး
လေးတွေလက်ကနဲဖြစ်သွားတော့
သည်...
"တကယ်လားကိုကို..."
"တကယ်ပေါ့...လာကိုကိုတို့အိမ်ထဲ
ဝင်ကြမယ်"
ယိုရှီရူတိုလက်လေးဆွဲပြီးအိမ်ထဲဝင်
ကာချောကလပ်ကျွေးရတော့သည်
မဟုတ်ရင်သူ့မင်းသားလေးကရွှေစိတ်
တော်ညှိုးတော့မှာ....
ယိုရှီကအိမ်မှာဘယ်လောက်ကလေး
ဆန်ဆန်ရူတိုလေးနဲ့ဆိုသူကလူကြီး
လေးလိုပင်ခြောက်နှစ်ကွာတော့
အရာရာအကိုကြီးတစ်ယောက်လို
ဂရုစိုက်အလိုလိုက်ပေးသည်....
အဲ့ဒါကြောင့်ရူတိုလေးကလဲသူ့ကိုကိုမှ
သူ့ကိုကိုပင်နေမကောင်းရင်လဲကိုကို
ဆေးတိုက်မှကိုကိုနဲ့အိပ်ရမှကိုကိုနဲ့ဆော့
ရမှကိုကို...ကိုကိုဆိုပြီးလိုက်ကပ်ပြီး
အရမ်းဆိုးတတ်သည်....
တစ်ခါတစ်လေယိုရှီကဆူရင်လဲထမင်း
မစားပဲစိတ်ကောက်တတ်သေးသည်...
ယိုရှီလေးပြန်မချော့မခြင်းစိတ်ကောက်
နေတတ်သည်...
ယိုရှီနဲ့ဆိုဒီလိုဆိုးတဲ့အဆိုးလေးက
မိဘတွေနဲ့ဆိုရင်တော့ငါးနှစ်အရွယ်နဲ့
မလိုက်အောင်အေးအေးဆေးဆေး
နေတတ်တဲ့ကလေးလေးပင်....
"ကိုကို...ချောကလပ်ကအရမ်း
ကောင်းတာပဲ"
"အများကြီးမစားရဘူးနော်ရူတိုလေး
သွားတွေသွားပိုးစားလိမ့်မယ်"
