ရူတိုမွေးနေ့ပြီးတဲ့နောက်ကိုကိုနဲ့ရူတို
သိပ်မတွေ့ရတော့ပေ....
ကိုကို့ကိုမေးလိုက်တိုင်းမအားနေတာကြီး
ပဲသူပဲစိတ်ထင်လို့လားမသိဒီရက်ပိုင်း
ခံစားချက်တွေမကောင်းဘူး...
ဒီနေ့တော့မဖြစ်မနေကိုကို့ကိုတွေ့ရမည်
သူလာအိပ်တာလဲလက်မခံမနက်ပိုင်းလဲ
သူမရောက်ခင်အလုပ်အစောကြီးသွားနဲ့
အလုပ်ကိုလိုက်သွားလဲအစည်းဝေးဆို
တာကြီးပဲကိုကိုဘယ်ခြေလှမ်းတွေလှမ်း
နေတာလဲဗျာ...
"သားလေးဒီနေ့အစောကြီးထလို့ပါလား"
"အင်းဟုတ်တယ်ကိုကို့စီသွားမလို့"
"သွားနှုတ်ဆက်မလို့လား
မေမေလဲသားကိုအဲ့ဒါပြောမလို့
မေမေမလိုက်နိုင်တော့လက်ဆောင်ကို..."
"နေ...နေဦးမေမေ...ဘာကိုနှုတ်ဆက်
တာလဲ"
ရူတိုစကားကြောင့်ယူမီတောင်နား
မလည်သလိုဖြစ်သွားရသည်...
"ဟားး...သားဘာတွေပြောနေတာလဲ
ဒီနေ့သားကိုကိုဂျပန်သွားမဲ့နေ့လေ
သားမေ့နေတာလားကြည့်စမ်းမင်း
ကိုယ့်အကိုအကြောင်းဆိုဘာမှစိတ်
မဝင်စားဘူးပဲ"
မေမေရဲ့စကားကိုရူတိုကြားသလိုမကြား
သလိုဖြစ်နေသည်...
ကိုကိုကသူ့ကိုဘာမှမပြောဘူး...
ကိုကိုသူ့ကိုဂရုမစိုက်တော့ဘူး...
နောက်မှဘာမှမဖြစ်သလိုဟန်ဆောင်ပြီး...
"ဘယ်...ဘယ်နှစ်ရက်ကြာမှာတဲ့လဲ"
"ဟမ်...သားတကယ်ကြီးမသိတာလား
ကြည့်ရတာသားဝမ်းနည်းမှာစိုးလို့
မပြောတာထင်တယ်အနည်းဆုံးလေးနှစ်
လောက်အဲ့မှာနေဖြစ်မယ်တဲ့လေ"
ဝုန်း!!!
ရူတိုရုတ်တရက်ထရပ်လိုက်သည်...
"အမလေးလန့်တာဟ..."
"ဘာတွေပြောနေတာလဲမေမေကိုကိုက
ကျစ်..."
ရူတိုဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲကားသော့
ဆွဲပြီးထွက်လာခဲ့လိုက်သည်...
ကားမောင်းနေရင်းမျက်ရည်တွေဝဲတက်
လာသည်...
မေမေပြောတဲ့စကားကိုပဲနားထဲကြား
ယောင်နေမိသည်...
