SUSKUNUM

40 "Aile"

SERA

Geçmiş

Bebeğimizi kontrolü için yola çıkmıştık. Aslanbey heyecanlı gibiydi. Her seferinde mutlu oluyordu. Onun heyecanlanması bana tuhaf geliyordu. Sanırım değişimine zor alışıyordum zira ondan gizlice hamile kaldığımı sanıp beni herkese rezil ettiği günler aklımdan silinmiyordu...

"Kesin kızım olacak kesin!"

Henüz cinsiyeti belli değildi.

O çok mutlu görünüyordu.

Hamile kaldım diye ortalığı ayağa kaldıran o adam gitmişti sanki... Yerine bambaşka bir adam gelmişti. Bebeğimizin olmasını çok istiyordu. Sürekli beni arıyordu, yalnız bırakmamaya çalışıyordu.

"Hayırlısı olsun." Elimi karnıma götürdüm. "Baksana kocaman oldu şimdiden. Bizim çocuk biraz kilolu olacak sanırım." Kıkırdadım. "Bir Henna'ya bir bana bak." Karnımı öptü.

Başını karnıma yasladığında bu adamın Aslanbey olduğuna tekrar inanamadım. Hamile kalmaktan o kadar çok korkmuştum ki... Bana çok büyük acılar yaşatmıştı.

"Olsun, her şey yakışacak benim kızıma."

Kızıma...

O böyle söyledikçe çok mutlu oluyordum.

Aslanbey arabadan inmeden dudağıma uzun bir öpücük kondurdu. En azından artık bana değer veriyordu. Her şey yoluna girmeye başlamıştı bile.

Arabadan indiğimizde hemen beni belimden tutup kendine çekti. Bunu eskiden de yapardı ancak şimdi gözüme daha tatlı geliyordu.

Birlikte hastaneye girdiğimizde elimi tuttu. Parmaklarımızı kenetlediğinde gülümsedim. Doktorun odasına çıktık.

"Hoş geldiniz." Kadın gülümsedi. "Nasılsınız? En son gördüğümde çok iyiydiniz, bebek de sağlıklıydı."

Çok şükür ki bebeğimizin sağlığında bir sıkıntı yoktu. Allah'a çok dua ediyordum. Umarım güzel bir doğum geçirirdim.

"Çok iyiyim. İştahım arttı sadece." Kıkırdadım. "Aslanbey gece bana yemek bile yaptı. Benimle işi zor."

Aslanbey romantik olmaya katlanamadığı için bakışlarını kaçırdı. Bu haline kıkırdadım. Sadece karısıyla ekstra ilgilenmesi gerekiyordu, bu çok normaldi.

Doktor gülümsedi.

"Hep öyle olur zaten." Sedyeyi gösterdi. "Bakalım bebek ne durumda annesi..." Heyecanla sedyeye yattım.

Onu en iyi hissedebildiğim yer burasıydı ve burayı çok seviyordum.

Aslanbey tam yanımda dikildi. Karnıma jel sürdüler. Heyecanla ekrana baktım. Tabii pek bir şey belli olmuyordu ama yine de bebeğim çok güzel görünüyordu.

Aslanbey ilgiyle ekranı izliyordu. Gerçekten baba olmaya hazırdı ve bu beni çok mutlu ediyordu. Yüzünde hafif bir tebessüm belirdiğinde gözlerim doldu.

İyi bir adam olmak çok zor değilken neden bana bunca acıyı çektirmişti?

Gelmemişti...

İçimdeki hayal kırıklığını atlatmaya çalıştım. Belki de işi vardı. Çok sık arayıp bunaltmak istemiyordum ama yine dayanamayıp aradım. Çok geçmeden açtı.

"Bir şey mi oldu?"

Açar açmaz böyle söylemesiyle duraksadım.

Sevgilisiydim ve onu aramam normaldi. Artık aramamı da mı istemiyordu?