Donker // Bankzitters

11.

Hij werd boos. Voor de eerste keer in de tijd dat hij hier is, werd hij boos. Boos op mij? Waarschijnlijk. Toch ging het langs me heen. Ja, ik merkte dat hij boos was, ja ik hoorde wat hij zei en ja ik was degene die ruzie met hem maakte, maar of ik wat deed met zijn woorden?
Nee.

~

"Waarom denk je in godsnaam dat jij alles kan bepalen hier?! Dat alles hier om jou draait?! Er zijn nog zoveel meer mensen hier die hulp nodig hebben en die geholpen willen worden. Als jij dat niet wilt, prima, maar verdwijn dan! Niet heel de wereld draait om jou Matthyas!"

Zwaar ademend keek ik hem aan. Mijn gezicht betrok. Plooide zich tot een blik vol woede en misschien wel haat. De blik die ik toen ook aan hun had laten zien.

Ik heb dingen geschreeuwd naar hem. Gezegd dat hij zich niet zo met mijn leven moest bemoeien. Zijn antwoord daarop? "Waarom denk je anders dat ik hier ben? Waarom denk je überhaupt dat je hier zit? Je hebt hulp nodig Matthyas, je moet dat accepteren! Je hebt mensen nodig die zich met jou bemoeien!" Het antwoord waarop ik met mijn ogen kon rollen.

"Ik moet fucking niks oké?! Jullie moeten je eens inleven in mij, mij proberen te begrijpen, maar nee dat doen jullie niet, jullie denken alleen maar aan het geld wat je straks aan het einde van de maand krijgt." En bla bla bla, toen kwam het hele verhaal dat ik naar hen moest luisteren en dat ik denk dat de hele wereld om mij draait. Wat een fucking sukkels zijn het toch ook.

~

Op mijn kamer. Ik werd naar mijn kamer gestuurd alsof ik huisarrest heb. Het is hier sowieso standaard huisarrest. Alleen dan in een inrichting.

~

Het gat in de muur zit er nog. Toch lukt het me na een tijdje staren om een nieuwe scène te zien.

Weken was ik thuis. Die hersenschudding ging niet vanzelf over. Soms heb ik er nog steeds last van.

Weg.
Kom op, concentreer je Matt.

De eerste dag dat ik weer naar school ging. Misschien een nieuwe start? Naïef.

Ik kwam maar tot mijn kluisje. Toen stonden ze er al. Waarom ik zo lang weg was? Tuurlijk wilde ik zeggen dat het door hen kwam. Tuurlijk wilde ik zeggen dat ze me de tering in hadden geslagen, maar ik kon het niet. Misschien durfde ik het ook niet.

Ik negeerde ze.
Dom plan.

Ze duwden me tegen de kluisjes aan. Nog steeds pijnlijke ribben.

Blauwe plekken. Op mijn armen, nadat ze die onnatuurlijk achter op mijn rug hadden gekregen. Toen mijn ouders vroegen hoe dat kwam? Ongelukje met gym.

Angst. Pure angst. Elke keer opnieuw.

~

Mijn bed die ineens indeukt. De scène in de muur verdwijnt. Na even kort knipperen ben ik weer in de normale wereld, weg uit mijn gedachten.

Hij is het.

"Sorry." Is het enige wat hij zegt, waarna ik vragend opkijk. "Sorry van net. Ik heb dingen gezegd die niet handig waren om te zeggen. Mijn excuses." Wat ik hiermee moet doen? Geen idee en dus geef ik gewoon geen antwoord.

"Weet je, ik herken me heel erg in jou. Ik was ook altijd zo. Soms nog steeds. Misschien dat ik daarom net zo boos werd, omdat ik weet hoe belangrijk het is om hulp te accepteren. Ik dacht ook altijd dat ik het zelf wel kon, maar uiteindelijk heb ik ook jarenlang bij een psycholoog gezeten en geloof me het heeft geholpen. Ik wil jou helpen Matthyas, maar alleen als jij er klaar voor bent om mijn hulp te gaan accepteren."

Met deze woorden laat hij mij alleen op bed achter. Maar net wanneer hij bijna bij de deur is, hoor ik mezelf zeggen: "Meneer De Graaf?" "Zeg maar Raoul." "Excuses geaccepteerd. En... ik zal proberen beter mijn best te doen."

En lach vormt op zijn gezicht.
Misschien heeft hij inderdaad wel gelijk.